Resulüm! Biz seni alemlere rahmet olarak gönderdik.

ayşen
Hz.Muhammed Mustafa(s.a.v) Efendimizi Daha yakından tanımak için Hz.Allah’ın Ayeti kerimelerine bakmak yeterlidir.

Resulüm! Biz seni âlemlere rahmet olarak gönderdik. (Enbiya: 107)

(Ey insanlar!) Allah’a ve Peygamber’ine inanasınız, ona yardım edesiniz, onu büyük tanıyıp saygı gösteresiniz. (Fetih: 9)

Resulullah -sallAllahu aleyhi ve sellem- Efendimiz
Ebu Hüreyre -radiyAllahu anh-den rivayet edilen bir Hadis-i şerif’lerinde şöyle buyurmuşlardır:

Varlığım kudret elinde bulunan Allah’a yemin ederim ki, bu ümmetten yahudi olsun hıristiyan olsun, kim benim peygamberliğimi duyar da benim getirdiğime iman etmeden ölürse mutlaka cehennemliklerden olur.
(Müslim: 153)

allah-u Teala:

Doğrusu siz O’nun yol göstermesinden önce sapıklardan idiniz. (Bakara: 198)

Resulüm! Şüphesiz ki sen bizim hıfz-u himayemizde, gözetimimiz altındasın. (Tur: 48)

Bu da hiç şüphesiz ki şereflendirici ve ünsiyet verici hususi bir tabirdir. Onu kendi haline bırakmamış, gözetimi altında bulundurmuş, kudret elini ondan hiç çekmemiştir.

Resulüm! Sana biat edenler, ancak Allah’a biat etmiş olurlar. Allah’ın eli onların elleri üstündedir. (Fetih: 10)

Ashab-ı kiram -radiyAllahu anhüm- Hazeratının, Resulullah Aleyhisselam’ın elini musafaha etmek suretiyle biat yapıldığından; ayet-i kerime’de Resulullah Aleyhisselam’ın elini allah-u Tealanın eli makamında olduğu beyan buyurulmaktadır.

Bu mertebe hiç bir beşerin ulaşamayacağı bir mertebedir.

En Büyük Delil

allah-u Teala bütün insanlık alemine hitap ederek, onlara kendi katından hak bir peygamber, ilahi bir burhan, büyük bir delil gönderdiğini ayet-i kerime’lerinde haber vermektedir:

Ey insanlar! Rabb’inizden size HAK BİR PEYGAMBER gelmiştir. O halde kendi hayrınıza olarak hemen ona iman edin. (Nisa: 170)

allah-u Tealanın nuru, alemlerin gurur ve süruru olan Hazret-i Muhammed Aleyhisselamın gerek yüksek şahsiyeti, gerekse tebliğ ettiği esaslar ve prensipler, onun hak bir peygamber olduğunu göstermektedir.

Alemlerin Rabbi olan allah-u Tealaya teslim olmak isteyenler için takip edilecek tek yol, onun getirdiği İslam dinidir.

Ey insanlar! Size Rabb’inizden KESİN BİR DELİL geldi. (Nisa: 174)

Öyle bir Delil ki, karşı tarafa herhangi bir mazeret bırakmayacak, her türlü şek ve şüpheyi ortadan kaldıracak kadar kesin bir Delil dir.

Nur Saçan Kandil :

Onun aslı nurdur. allah-u Teala o nurda tecelli ettiği için: Sirâc-ı münîr = Nur saçan kandil olmuştur.

allah-u Teala kulu ve Resul’ü Muhammed Aleyhisselam’ın bizzat mübarek şahsını; mücessem bir hidayet, bir rehber ve bir önder kılmıştır.

Mübarek vücudu serapa nurdur. Bu nur ile körler bile görür, duymayan kulaklar duyar, kapalı kalpler açılır, yolunu şaşıranlar yol bulur.

Bu hususta allah-u Teala, Zat-ı risaletpenahi’yi muhatap kılarak şöyle buyuruyor:

Ey Peygamber! Biz seni bir şahit, bir müjdeci, bir uyarıcı, Allah’ın izniyle Allah’a çağıran ve nur saçan bir kandil olarak gönderdik. (Ahzab: 45-46)

Bunun içindir ki vücud-ı şerif’leri, ruhları, lisanları, kalpleri, ahlak ve amelleri, ilim ve fehimleri nur kaynağıdır.

Muhtelif Ayet-i Kerimeler:

Biz hiç bir peygamberi, Allah’ın izni ile kendisine itaat edilmesinden başka bir hikmetle göndermedik. buyuruyor. (Nisa: 64)

Resulullah size ne verdiyse onu alın, neyi yasak ettiyse ondan sakının! (Haşr: 7)

O Peygamber’e uyun ki, doğru yolu bulasınız. (A’raf: 158)

Peygamber’e itaat edin ki rahmete erdirilesiniz. (Nur: 56)

Eğer siz gerçekten müminlerseniz, Allah’a ve Peygamberine itaat ediniz. (Enfal: 1)

Peygamber’e itaat eden, muhakkak ki Allah’a itaat etmiş olur. (Nisa: 80)

Buradan da anlaşılıyor ki, ona itaat etmeyip Sünnet-i seniyye’sine riayet etmeyen, Hadis-i şerif’lerini hafife alan kimseler gerçek imandan mahrumdurlar. Çünkü ona itaat allah-u Tealaya itaattir.

Cevap: Resulüm! Biz seni alemlere rahmet olarak gönderdik.”

ensarsaid
İnsanlar ona zulmettikleri halde o(Resullullah(sav)) İnsanlara yine şefkatle karşılık verirdi. Buda onun alemlere rahmet olarak gönderildiğinin apaçık göstergesi.

Yanıt: Resulüm! Biz seni alemlere rahmet olarak gönderdik.”

İnşirah
Efendimiz’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) âlemlere rahmet olarak gönderilmesi ne demektir? Bunu nasıl anlamalıyız?

Efendimiz’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) âlemlere rahmet olduğu Kur’an-ı Kerim’in değişik ayetlerinde ifade edilmektedir. Enbiya Sûresi’ndeki ‘Ve mâ erselnâke illâ rahmeten li’l-âlemîn – Biz seni bütün âlemlere sırf bir rahmet vesilesi olman için gönderdik.’ (Enbiya, 21/107) ayet-i kerimesi bu hakikati açıkça seslendirir. Bu ayet, ümmet-i Muhammed arasında da Allah Rasulü’ne karşı saygının ifadesi olarak çok yaygınlaşmış ve dualardan evvel okunur olmuştur.
Evet, Efendimiz, âlemlere rahmet olarak gönderilmiştir. Kur’an’da ağırlığı ile yerini alan bu husustan önceki iki ayette, salih kulların yeryüzüne varis oldukları/olacakları anlatılmaktadır. (Bkz. Enbiya, 21/105-106) Kur’an’da bu hakikati de ifade eden değişik ayetler vardır. Yeryüzünün idaresi durmadan el değiştirecek ve neticede her şey, imanı tam, ameli sağlam salih kulların eline geçecektir. Kur’an, tarihi devr-i daimleri anlatırken: ‘Ve tilke’l-eyyâmu nüdâviluhâ beyne’n-nâs – Biz zafer ve muvaffakiyet günlerini insanlar arasında döndürür dururuz.’ (Âl-i İmran, 3/140) buyurmaktadır. Bugün bazılarına bayram ve seyran, yarın da başkalarına.. bugün bazıları mâmureler içinde mutlu ve müreffeh, yarın da başkaları.. bu, hep böyle değişip durmuştur, değişip duracaktır. Fakat yeryüzünde, hem gökler ötesinin hoşnutluğu içinde hem de ukbayı netice verecek bir temsil er geç salih kulların eliyle gerçekleşecektir. (Buraya hemen bir nokta koyup, Cenab-ı Hakk’a, bizi o salih zümreye ilhak buyurması niyazımızı iletelim.) Cennete girecek onlar olduğu gibi, yeryüzünde insanlığın makûs talihini değiştirecek de -biiznillah- yine onlar olacaktır. Hususiyle ahirzamanda, Efendimiz’den sonra gelecek olan karakter insanlarının pişdârı ve rehberi olması itibarıyla hemen bu iki ayetin peşinden ‘Ve mâ erselnâke illâ rahmeten li’l-âlemîn’ gelmektedir ki, çok manidardır. Biz, ilk salih zümrenin Efendimiz devrinde kendilerini ifade ettiklerini görüyoruz. Ümit ediyoruz ki, -inşallah- son bir kere daha ümmet-i Muhammed yeryüzünde kendini ifade eder ve ‘Ve mâ erselnâke’ hakikati bütün dünyaca duyulur ve saygıyla karşılanır.
Bu nükteli istidraddan sonra Efendimiz’in, mertebe mertebe, kademe kademe, derece derece âlemlere rahmet oluşuna geçebiliriz: Mesela, bizler için Allah Rasulü bir rahmettir. Âlemin bir parçası olan bütün insanlık dünyası ve hususiyle de bizim için bir rahmet olması itibarıyla, O’nun sayesinde bütün kara delikler, ak delikler haline gelmiştir. Bütün karanlıklar aydınlığa inkılab etmiştir. Dünya bir matemhane-i umumiye iken, O’nun sayesinde bayramlara, şenliklere ve şehrayinlere dönüşmüştür. O’nun sayesinde insanlık sahipsiz ve yetim olmaktan kurtulmuş.. ve yine O’nun sayesindedir ki insanlık, yokluk çukuruna yuvarlanmaktan kurtulmuştur. Ölüm, ahirete ve cennet saraylarına giden bir koridor haline gelmiş ve aydınlanmış; bu itibarla imanın kuvveti nisbetinde herkes, değil ölümden korkmak ve kabirden geriye durmak, ahireti iştiyakla arzular hale gelmiştir. Çünkü ahiret O’nun yanında bütün dostların da içtima ettiği bir yerdir. Yine O’nun neşrettiği nur sayesinde ihtiyarlık, başarılı bir hayatın finali haline gelmiş; hastalıklar, musibetler, insanı manevi kirlerden arındıran birer kurna haline gelmiş; hiç olmazsa öyle algılanmaya başlamış ve kâinat câmidât-ü meyyite (ruhsuz ölüler) olmaktan çıkmıştır.. evet O ziya, rahmet ve ümit insanının neşrettiği hakikat ve nur sayesinde dağlar, taşlar adeta bize birer enis (dost) haline gelmiş ve O’nun mesajının ulaştığı yerlerde küfür ve nifakla kararmış ve zift gibi görünen bütün eşya birdenbire aydınlanıvermiştir. Evet, adeta her şeyin mahiyeti değişmiş, başaşağı gidenler, ayaklarının üzerinde yürür hale gelmiş; dağlar birer canavar görünümünde olmaktan çıkmış, Allah’ın musahhar birer mahluku vahşi hayvanlar ise emrimize âmâde birer mûnis ve muvazzaf memur haline gelmişlerdir.
Daha önemlisi de bizler O’nun sayesinde küfrün ve dalaletin korkunç girdabından kurtulup imanı elde etmişizdir. Bununla birlikte Bediüzzaman’ın yaklaşımıyla O’nun neşretmiş olduğu nur sayesinde insan-ı kâmil olma yoluna girmişizdir. O’na yönelen ve gereken cehd u gayreti gösteren herkes, kâmil bir insan olabilir. İşte bu yönüyle Efendimiz, bizim için mahz-ı rahmettir. Aslında Hz. Muhammed (aleyhissalâtü vesselam), o ulvî mahiyetiyle adeta Cenab-ı Hakk’ın rahmetinin tecessüm etmiş şeklidir. İstidad ve kabiliyetlerini yerinde kullananlar, kullanıp o pak mevride uğrayanlar, o sayede hem dünyalarını hem de ukbalarını mamur etmiş, küfür ve dalaletin verdiği susuzluklarını giderip imansızlığın o korkunç girdabından kurtulabilmişlerdir. Bunların hepsi, Efendimiz’in bizim aramızda rahmet halinde temessül etmesi sayesinde olmuştur.
O, aynı zamanda hayvanlar âlemi için de bir rahmettir. -Bağışlayın- İnek, öküz, koyun, keçi, deve vs. hayvanlar, Efendimiz’in bir rahmet deryası halinde varlık ufkunda tecellisi ve nuru sayesinde aydınlanmış ve manası anlaşılır hale gelmiştir. Yani hayvanlar da o sayede mana ve muhtevalarıyla anlaşılır olmuşlardır. Allah (celle celaluhu), O’nun tercümanlığıyla yerde, gökte ne varsa hepsini insanın emrine musahhar kıldığını bildirmiş ve ona her şeyden istifade etme yolunu göstermiştir. Bugün bizzat her fert bundan istifade etmese de, nev’en insanlık kendi istifade ve istihdamına arz edilen bu nimetlerin bütününden bir gün istifade edecektir. Evet, bir gün gidip yıldızlar alemine ulaşacak ve ondan da istifade etmesini bilecektir. Belki gün gelecek, fezanın çeşitli kesimlerinde kentler kurulacak ve insanlık, arzlı olduğu gibi fezalı da olabilecektir. Zaten şu anda Allah’ın o dünyalardan istifade eden bir hayli mahlukatı var. O varlıkların istifade keyfiyetleri bizim için bilinmese de onların istifadelerine arz edilen kocaman kâinatlardan birgün gelecek insanoğlu daha geniş çapta yararlanabilecektir.
Buradan hareketle bizler, Allah Rasulü’nün neşrettiği nur sayesinde, hiçbir canlının abes olmadığını ve Allah’ın abes yaratmadığını anlıyor, Allah’ın bu iç içe meşherleri karşısında iki büklüm oluyor ve ‘Sen ne büyüksün!’ diyoruz; diyor, uzak–yakın çevremizde görüp hissettiğimiz her şeye karşı derin bir hayranlık duyuyoruz. Onun neşrettiği nur sayesindedir ki, büyük-küçük, canlı-cansız her şeyin çehresindeki hikmetleri müşahede ediyor ve ‘Sübhâne men tehayyera’l-ukûl’ sözleriyle nefesleniyoruz. Ve yine Onun neşrettiği nur sayesindedir ki, sağa sola atılmış değersiz emtia gibi olan şeylerin birer antika sanat eseri olduğunu anlıyor ve takdirle alıp yüzümüze gözümüze sürüyoruz. İnsanoğlunun kendisi de öyle kıymetli bir sanat abidesidir ve ancak O’nun neşrettiği ziya sayesinde hakiki mahiyeti okunup anlaşılabilmiştir.
Evet, Allah Rasulü, her şey için bir rahmet tecellisi olmuştur. Bu sırlı nükteden ötürüdür ki, Efendimiz’in, değişik yaratıklarla alakalı zuhur eden mucizeleri, bir bakıma Allah Rasulü’nün kendilerine ait manayı ifade etmesine karşılık bir teşekkür, bir mukabele ve farklı bir dille O’nun konumunu ifadedir. Mesela, Allah Rasulü, bütün insanlığa ‘Efelâ yenzurûne ile’l–ibili keyfe hulikat – Onlar, bakmazlar mı, deve nasıl yaratıldı?’ (Gâşiye, 88/17) ayetiyle devenin manasını anlatmıştır. O develerden bir deve de nev’i adına O’na minnet ve saygılarını ifade etme manasına gelip O’nun ayaklarına yüzünü sürmüştür. Bu şekilde o hayvan, hal diliyle orada Efendimiz’in bir mucizesini temsil etmiştir. Sanki deve bu haliyle şunu anlatmaktadır: ‘Ya Muhammed! Senin sayende benim de manam anlaşıldı. Seni tahiyye etmek ve Senin karşında iki büklüm olmak bana bir vecibedir.’
Aişe validemiz, evindeki Dâcin denilen bir kuşu anlatırken şöyle demektedir: Efendimiz, evde bulundukları zaman kuş sükûnetle durur ve Allah Rasulü’nü dinler gibi bir temkin içinde bulunurdu. O, evden ayrılınca, kuş da debelenir durur ve adeta huysuzlaşırdı. Yine Allah Rasulü’nün Advâ ismindeki devesi, Efendimiz’in vefatından sonra bir şey yememiş–içmemiş ve birkaç gün sonra da ölmüştür.
Hâsılı, O’nun neşrettiği nur sayesinde, hayvanların da ne ifade ettiği aydınlığa kavuşmuş, adeta hayvan, hayvan olmaktan kurtulmuş, İlahî sanat olma seviyesine yükselerek farklı bir kıymet almıştır.
Taşlar ve ağaçlar gibi câmid varlıklar için de Allah Rasulü bir rahmettir. O, eline bir avuç kum alınca onlar, ‘Minnet Sana, şükran Sana’ manasına, O’nun elinde Allah’ı (celle celaluhu) tesbih u takdis etmişlerdir. Ağaç, O’nun mana ve muhtevasını aydınlığa kavuşturduğundan ötürü, bir bedevinin imanına vesile olma sadedinde, vadinin öbür tarafından yeri yara yara yürür gibi Efendimiz’in davetine icabet edip gelmiş ve lisan-ı halle sanki şunları söylemiştir: ‘Ya RasulAllah! Cemâdât âlemi içinde anlaşılmaz bir şeydik. Senin neşrettiğin nur sayesinde, alınlarımızda Allah’ın sikkesini taşıyan çok kıymetli varlıklar haline geldik.’
Bu örnekleri çoğaltmak mümkündür. İşte Allah Rasulü’nün bir de böyle umum mahlukat adına âlemlere rahmet olma keyfiyeti söz konusudur.
Melekler âlemi için de Efendimiz bir rahmettir. Çünkü melekler de Allah’ın yarattığı âlemlerden bir âlemdir. Hatta Cebrail Aleyhisselam mukarreb bir meleğin de o umumi rahmetten istifade ettiği söylenebilir. Zira Cibril, Efendimiz’e şöyle der: ‘Ben âkıbetimden emin değildim. Kur’an, Sana nâzil oldu. Onu ben getirdim. Tekvir Sûresi’nde, ‘Mütâin semme emîn – Göklerde ona itaat edilir, vahiyler ona emanet edilir.’ (Tekvir, 81/21) denildi. Yani, Kur’an’ı öyle bir melek getiriyor ki, o melek güçlü ve kuvvetlidir. O kadar güçlü ve kuvvetlidir ki, hiçbir mevâni ve arıza ona emanet vahyin sıhhatine dokunamaz. Aynı zamanda o, Allah’ın emirlerine itaat ve imtisal içindedir. Sonra da emindir. Âkıbetinden endişe edilecek bir hali yoktur. İşte ya Muhammed! Getirdiğin Kur’an sayesinde, durumum aydınlığa kavuştu. Ben de o rahmetten istifade ettim.’ Gerçi, Cebrail, mehabet-i İlahi ve mehafet-i İlahi karşısında yine tir tir titriyor ve inim inim inliyordu ama artık âkıbetinden endişe etmiyordu. Bu şekilde değişik bir buutta meleklere de Allah Rasulü rahmet olmuştu.
O, öyle geniş bir rahmettir ki, ahirette de ‘Rahmeten lilâlemîn’ olduğunun ifadesi mücrimlere şefaat edecek ve şefaatinin ayrı bir tecellisi olarak O’nun yolunu takip eden ulemâ ve sulehâ da şefaat edecektir.. ve tabii, o gün en büyük şefaat En Büyük’ten sadır olacaktır; O Yüceler Yücesi de şefaat edecek ve milyonlarca kişiyi elim bir azaptan kurtarıp saadete ulaştıracaktır.
Tefsirciler, Allah Rasulü’nün mahşerde herkese rahmet olacağını ifade etmektedirler. Kafirler, O’nun âlemlere rahmet olması sayesinde mahşerin dehşeti, şiddeti, hiddeti ve öldürücü havasından kurtulacak, hesapları tezden görülecek ve herkes gideceği yere gidecektir. Yukarıda da ifade edildiği gibi Efendimiz, ahirette müminlere şefaat edecektir. Bu müjdeyi Allah Rasulü bize, ‘Her Peygamberin bir duası vardır. Ben ise -inşaallah- duamı kıyamet gününde ümmetime şefâat etmek için saklıyorum.’ ifadeleriyle vermektedir.

Soru: Resulüm! Biz seni alemlere rahmet olarak gönderdik.”

İnşirah
Başka bir hadislerinde yine Allah Rasulü, ümmeti içinde büyük günah işleyenlere şefaat edeceğini bildirmektedir. Günah-ı kebaîr işlemiş, düşmüş kalkmış, yer yer sürüm sürüm olmuş ve kirlenmiş, fakat ümidini yitirmemiş, ümitle ve zayıf da olsa imanla Huzur-u Risaletpenâhî’ye varabilmiş, Rasulü Ekrem’in şefaat atmosferi içine girmiş ne kadar mücrim varsa herkese bir beşarettir bu. Allah (celle celâluhû) O’na ‘Şefaat et! Şefaatin kabul görecektir’ buyurmuşsa, O da bu teveccühü değerlendirecektir.. evet, Cenab-ı Hak, Habibi başına yere koyup, ‘Ümmetim, Ümmetim!’ diye yalvardığında O’nun içine su serpecek ve rahmet esintili şu sözleri söyleyecektir: ‘Ya Muhammed! İrfa’ ra’seke, işfa’ tüşeffa’ – Ya Muhammed! Başını kaldır. Şefaat et! Şefaatin makbuldür bugün.’ İşte bu, âlemlere rahmet olarak gönderilen Allah Rasulü’nün, günah-ı kebâir işlemek suretiyle cennet yolundan aşağıya düşmüşlere yeniden çizgilerini bulma manasında bir rahmet zuhuru ve tecellisidir. Cenab-ı Hak, istifadeye muvaffak kılsın.
Efendimiz, ümmetine cennette ve Cenab-ı Hakk’ın cemalini müşahede etmede de rehberlik ve pişdarlık yapacaktır. O, ‘Müminler, cennette cuma günü Cenab-ı Hakk’ı göreceklerdir.’ buyurmaktadır. Biz, bu işin âdâb ve erkanını bilemeyiz. Bu mevzuda da yine huzurun âdâb ve erkanını bilen Zât bize yol gösterecektir. Orada Livaü’l-hamd bayrağı altında, çok hamd eden, Allah’ın nimetlerini ruhunda ve vicdanında duyan ve o nimetler karşısında iki büklüm olan, bir adı da Ümmet-i Muhammed ve Hammâdûn olan ümmet-i merhume toplanacaktır. Allah Rasulü, Livâü’l-hamd bayrağı altında ümmetini arkasına alacak, yer yer Havz-ı Kevserine götürecek, yer yer Cenab-ı Hakk’ın cemalini -ki, cennet hayatının binlerce senesi bir saat rü’yet-i cemaline mukabil gelmeyen, anlaşılmaz ve idrak edilmez bir derin zevk ve lezzettir- O’nun sayesinde ve O’nun rehberliğinde ümmet-i Muhammed o âb-ı kevseri dahi nûş edecektir. Aynı zamanda müminler, O’nunla ebedî ve daima yenilenen bir güzelliğe, ebedî ve daima yenilenen bir lezzet ve zevk alma istidadına ulaşacaklardır.
Bu örnekleri çoğaltmak mümkündür. Mümin, ‘Vemâ erselnâke illâ rahmeten li’l-âlemîn’ derken, Cenab-ı Hakk’ın âlemlere rahmet olarak gönderdiği O Zât’ın kâmet-i bâlâsını, yaptığı ve yapacağı bütün bu şeylerle görmeye çalışmalıdır. Hatta bir mümin sadece kendi şuur ve idrakiyle, kendisine gelen şeyleri değil, zerreden kürreye kadar her şeyin, O’nun neşrettiği nur sayesinde aydınlığa kavuşmasını ve onların hal diliyle O’na minnet ve şükranda bulunmasını ve onlara müekkel olan meleklerin, zerreler, küreler, sistemler ve canlılarda hücreler namına, manaları anlaşıldığından ve aydınlığa kavuştuğundan, meleklerin onlara ait hal diliyle yapılan bu tesbih, takdis ve tahmidi Cenab-ı Hakk’a takdim ettiklerini şuuren düşünmelidir. Böylece mümin, Efendimiz’in nasıl büyük bir hamde vesile olduğunu anlamalı ve şöyle demelidir: ‘El-hak Sen Ahmed-i Mahmud-u Muhammed’sin Efendim. Hak’tan bize Sultan-ı müebbedsin. Hammâ-dun Senin ümmetin; Livaü’l-hamdin ve Kevser’in sahibi de Sensin.’ İşte bir mümin, namazda her Tahiyyat okuyuşunda ve her ‘Muhammedun Rasulullah’ deyişinde, iliklerine kadar bu manayı duymalı ve saygıyla eğilmelidir.
Sakın, Efedimiz’in kâmet-i bâlâ-sına uygun anlatmayı, benim şu bulanık sözlerime münhasır görüp de, siz de O’nu bulanık ve karanlık görmeyin. Siz kendi vicdanınızın ve kalbinizin derinliğinde -o kalb ki kenzen Hak orada bilinir ve o bilinişi de hiçbir idrak ifade edemez- o çok buudlu aynada Allah Rasulü’nün kâmetini görmeye çalışın ve ‘Minnet Sana, şükran Sana ey Allah’ın Rasulü!’ deyip biatınızı yenileyin.

Hüzünn
“Ey Peygamber! Biz seni bir şahit, bir müjdeci, bir uyarıcı, Allah’ın izniyle Allah’a çağıran ve nur saçan bir kandil olarak gönderdik.” (Ahzab: 45-46)

Allah cc razı olsun..

meryemgül1
“Resulüm! Biz seni âlemlere rahmet olarak gönderdik.” (Enbiya: 107)

“(Ey insanlar!) Allah’a ve Peygamber’ine inanasınız, ona yardım edesiniz, onu büyük tanıyıp saygı gösteresiniz.” (Fetih: 9)

Allah c.c.razı olsun emeğinize sağlık

Ecrinim
Rabbim bizlere,Peygamber Efendimize(sav) layık ümmet olmayı nasip eylesin
Allah c.c. razı olsun kardeşim

Berât1
< “Biz hiç bir peygamberi, Allah’ın izni ile kendisine itaat edilmesinden başka bir hikmetle göndermedik.” buyuruyor. (Nisa: 64)

“Resulullah size ne verdiyse onu alın, neyi yasak ettiyse ondan sakının!” (Haşr: 7)

“O Peygamber’e uyun ki, doğru yolu bulasınız.” (A’raf: 158)

“Peygamber’e itaat edin ki rahmete erdirilesiniz.” (Nur: 56)

“Eğer siz gerçekten müminlerseniz, Allah’a ve Peygamberine itaat ediniz.” (Enfal: 1)

“Peygamber’e itaat eden, muhakkak ki Allah’a itaat etmiş olur.” (Nisa: 80)

zehraoku
amin

Resulüm! Sana biat edenler, ancak Allah’a biat etmiş olurlar Allah’ın eli onların elleri üstündedir (Fetih: 10)

hacibumbala
Bakara 198 de peygamber efendimizden değil cenabı hak kendinden bahseder son cümleyi alıp baş tarafı bırakmışsın hocam.
birde nisa 174 Yanlı anlaşılma olmasın diye yazıyorum. Ayeti yanlış çevirip vabele girmeyelim.

198 [Bununla beraber], Rabbinizden [hac esnasında] bir lütuf elde etmek için çalışırsanız günah işlemiş olmazsınız.
Arafat’tan182 kalabalıklar halinde dalga dalga indiğinizde kutsal mahalde Allah’ı anın; ve O’nu, yolunuzu gerçekten kaybetmişken size doğru yolu gösteren bir ilah olarak anın.

174 EY İNSANLAR! Rabbinizden size hakikatin bir tezahürü geldi ve size aydınlatıcı bir ışık gönderdik

158 De ki [ey Muhammed]: Ey insanlar, şüphesiz, ben Allah’ın hepinize gönderdiği bir elçiyim; O (Allah) ki, göklerin ve yerin egemenliği O’na aittir! O’ndan başka tanrı yoktur; hayatı ve ölümü bahşeden O’dur! 126
Öyleyse artık inanın Allah’a ve O’nun Elçisi’ne! Okuması-yazması olmayan, Allah’a ve O’nun sözlerine inanan Haberci’ye. Ona uyun ki doğru yolu bulasınız!

Peygamberin söylediği sözler Allah’ın sözünden başkası değil. Ama Kur’an öğretisine uymayan sünnetleri sahih göstermek için Kur’an ayetlerini kırparak ayetin genelinin verdiği mesajı bir nevi çıplak bırakarak sanki peygamber Allahtan hariçte birşeyler söylüyormuş, sanki Rabbin unuttuğu bir şey varda (haşa) peygamber onu tamamlıyormuş gibi bir anlayışa sebep olmak daha kötü bir duruma sokar bizi

Haşr 7 Bu beldelerin halkından [ganimet olarak] ne alındıysa Allah, hepsini Elçisi’ne devretti, [ganimetin tümü,] Allah’a ve Elçisi’ne,8 [ölen müminlerin] yakınlarına, yetimlere, yoksullara ve yolculara aittir; (böyle yapıldı) ki o, içinizden [zaten] zengin olanlar arasında dolaşıp duran [bir servet] haline gelmesin. Bu nedenle, Elçi size [ondan] ne kadar verirse [gönülden] kabul edin ve size vermediği şey[i istemek]ten kaçının; ve Allah’a karşı sorumluluğunuzun bilincinde olun: çünkü Allah misillemesinde çetindir.

bu da farklı ve eksik yazılmış. Ayette ganimetin dağıtılmasından bahsediyor.

biz seni alemlere rahmet olarak gönderdik, alemlere rahmet olarak geldin, seni alemlere rahmet olarak gönderdik