Sükut-u Lisan Selamet-i İnsan

insan evrendeki sükutu anlayabilseydi,
kim bilir belki de söz olmayacaktı.

İnsanlar sükutun dilinden anlayacak,
derin ve manalı bakışlarla konuşacaklardı
ve ses, sükutun heybetini bozamayacaktı.

Sözden,
riyakar hitabelerden nefret ettiğimiz bir merhalede,
sükutun girdabına kapıldığımız zamanlarda,
Gafletten kaskatı kesilmiş kalplere sözün değil,
sükutun tesirine şahid olmuşuzdur.

Şuursuz çığlıkların karanlık ormanlarında
derin bir sükut içerisinde yol ararken,
kalbime şu mısralar dökülüvermişti.

Uyur ızdıraplarım gönlümde bir yar gibi
Ağlar, halime ağlar, düşüp eriyen karlar
Kulaklarım gaibten bir davet duyar gibi
Sanırım uzaklardan beni bir çağıran var

çok geçmeden o davet beni çekti ve sükutun heybetini
mübarek yüzünde bulduğum bir dostunun kıyısına vardım.
Onun dudaklarından yıllarca tek bir sohbet işitmedim.

Hep derin denizler kadar heybetli bir sükut dinledim ondan.
Sanki durgun ve derin bir ummanın kıyısına varmıştım.

Derinliklerinde gönül ve hikmet incilerinin gülümsediği bir deniz bulmuştum.

Hayatın hiçbir kasırgası, hadiselerin hiçbir fırtınası onu
dalgalandıramıyordu.
O denize imrendiğim an, gözlerim Necip Fazıl’ın şu mısralarına takılmıştı.

"Gittim, gittim, denizin,/Sınır yerine vardım.
Halin bana da gelsin, /Diye ona yalvardım.

Bir çılgın vesvesede,/içim didiklense de,
Olaydım o cüssede,/O’nun gibi susardım.

Gerçekten de öyle olmuştu.

sonsuza götüren bir denizin kıyısına varmıştım.

O zaman anladım ki, susmak bir cüsse işi.

Derin denizlerin işi.

Sığ suları en hafif rüzgarlar bile coşturabiliyor.

Derin denizleri ise ancak derin sevdalar.

Anladım ki, derin ve esrarengiz olan her şey susuyor.

Anladım ki susan her şey derin ve heybetli.