Dini Hikayelerle ölüm gerçeği – ibretlik ölüm öyküleri

Harun Reşid, Cafer’i ve çok sevdiği kızkardeşi Abbase’yi yanından hiç ayırmazdı. Sohbet meclisinde onları da hazır bulundururdu. Harun, Cafer ile Abbase’nin aynı meclis ve sofrada meşru olarak buluşup görüşmelerini sağlamak için, Cafer’e çok fazla yaklaşmamak şartıyla Abbase’yi nikâhlama teklifinde bulundu. Cafer’in kabulü üzerine, Abbase’yi onunla nikâhladı.

Cafer ve Abbase, sohbetlerden sonra Harun kalkıp gidince başbaşa kalırlardı. Cafer verdiği sözün gereği Abbase’ye ilişmiyordu. Fakat Abbase rahat durmadı. Bir fırsatını bularak, zayıf bir anında Cafer’e nikâhın gereğini yaptırdı ve Cafer’den hamile kalarak bir oğlan çocuğu doğurdu. Halifeden korkan Abbase, çocuğu gizlice Bağdat’tan Mekke’ye gönderdi.
Harun Reşid o sene hacca gitmiş ve işin gerçeğini öğrenmişti. Bu duruma fena halde sinirlenmişti. Cafer’in artan kudreti, nüfuzu, bazı icraatları ve harcamaları da halifeyi ürkütüyordu. Nikâhın neticesi ise bardağı taşırdı. Bir hayatla birlikte bir ölüm doğdu. Cafer-i Bermekî, Harun Reşid’in emriyle idam edildi.
Derler ki, Cafer’in babası Yahya o yıl hac sırasında Kâbe’nin kapısında şöyle dua etmişti:
‘Allahım! Eğer beni günahlarım yüzünden cezalandıracaksan, çoluk-çocuğum ve mallarımı almakla da olsa senin rızana ulaşmam için cezamı dünyada ver, ahirete bırakma.’
Yahya’nın duası kabul edilmişti. Oğlu Cafer idam edilmiş, kendisi de hapiste ölmüştür.

Yusuf Yavuz Semerkand

——————-

Unutulmak

Hiç unutuldunuz mu? Ya da unutulmak sizi üzdü mü? Alışın Çünkü bir gün hepimiz unutulacağız
Unutmak ne dilsiz bir şeydir ki, unutulanlara unuttuklarını bile unutturuyor Unutulmak ne acı bir şeydir ki, unutulanın unutuşuna ağlayışını kimse hatırlamıyor Unutuş’dan çıkarıldık her birimiz. Yüzümüz gül yüzüne değeli, tenimiz güneşe erişeliberi unutulmaktan alındık… Unutmaktan sakındık Hatırı sayılır olduk Ne var ki unutmak kadar elimizin altında ve unutulmak ölüm kadar yanı başımızda Ölüm, bizi geldiğimiz yere isyana götürüyor tekrar Ölüm unutuşlara gömüyor yüzümüzü
Tenimizi tanıdıklara yabancılaştırıyor
Yaşarken ölümü anmıyoruz o yüzden Yaşarken ölümle aramıza uzaklar koyuyoruz Unutulmak korkusu bu
En çok unutulacağımızı unutuyoruz Ve herkesin unuttuğu anlarda, hatırlanmaya değer olmadığımız zamanlarda,hatırımızı tek sayanın YARADANIMIZ olduğunu çabucak unutuyoruz
Sen ki hiç unutmadın ve hiç unutmazsın bizi. Bize senin zikrini unutturma RABBİM

Ve gelecek ölüm Gözleri gözlerin olacak Hatırla ki, yarınki gün seni taze bir toprak yığınının altında bulacak. Bir gün saatinin akrebi senin uzanamadığın zamanlara doğru dönecek Sen olmayacaksın… Kolundaki saat sensiz zamanları tırmanıyor olacak Sulamayı unuttuğun çiçeğin bile senden sonra solacak… Yüzüne gün ışığı vurmayacak. Hayatının edebi rengini dar ve sessiz bir boşlukta bulacaksın Ya küle dönecek ya güle dönüşeceksin Yarınsız ve sonsuz bir gülün yanağında incecik bir gamze olup kristalleşeceksin… Yüzün solacak, ellerin hiçbir yere varamayacak Parmakların hiçbir şeyi göstermeyecek Ve ayaklarının altında hep boşluk kalacak. Unutma ki, şimdi toprak ayağının altından çekiliyor Yürüdükçe ince bir hesap çizgisine çekiliyorsun Unutma ki, elinle ölüme dokunuyorsun
Hatırla ki gözlerin ölüme bakıyor… Gözlerin bir cesedi alaca karanlığa taşıyor… Hatırla o zamanı ki, sen boz topraklar altında derin unutuşlarda yürüyorsun Hatırla ki, bir mezar taşında iki rakam arasında çizilmiş eğreti bir çizgiye indirgenmişsin. Mezar taşın unutuldu ve hatta mezar taşın bile seni unuttu diyelim. Ve hep başkaları var dışarıda. Hep yabancılar geziyor yıkık mezar taşları arasında… Kimsenin tanıdığı değilsin artık Kimsenin özlediği değilsin… Kimsenin beklediği değilsin…
Kimsenin ardı sıra gözyaşı döktüğü değilsin… Kimsenin ölüsü de değilsin Tıpkı şimdi olduğu gibi
"Oysa sen ve sonun ne kadar uzak görünüyordunuz birbirinize…
" EY RABBİM! SENDEN BİR TEŞEHHÜT MİKTARI ÖMÜR… BİR LAİLAHEİLLALLAH MİKTARI ÖLÜM İSTİYORUM SENDEN…
LAİLAHEİLLALLAH
alıntı