Evlatlık olduğumu öğrendim çok kırgınım
umutsuz_genc
Mumsema çok kırgınım, meğer ben öz çocuk değilmişim:(:(
ailem yurttan almış beni.
Tam evlendim diye mutlu olurken bu çıktı başıma :(:(
Halamlar teyzemler(üvey) meğer onların kanından değilim diye beni kullanmaya çalışmışlar:(
çok şükür annemin babam bana bir eksiklik yaşatmadı ama dinimizde caiz olmaması ve benden saklamaları nedeniyle moralim çok bozuk
Aileme karşı bundan sonraki tavrım ne olmalı
gerçek ailemi bulmalı mıyım
Cevap: Evlatlıkmışım
Kırlangıç.
Evet dinen caiz değil. Ama gerçek ailenizden daha çok ailelik yapmışlar size, sakın onlara sırtınızı dönmeyin.
Cevap: Evlatlık olduğumu öğrendim çok kırgınım
İsmailAbi
Güzel bir hayat imkanı sağlamışlar özçocuğu olarak benimsemişler sevmişler büyütmüşler, yuvanı kurmuşlar.Sırtını dönme onlara..
Cevap: Evlatlık olduğumu öğrendim çok kırgınım
Muhasibi
Zor bir durum Allah yardımcın olsun…Sana bu zamana kadar bakmış olan insanlara kesinlikle sırtını dönme.Sonuçta gerçek ailen seni terketmiş ve sana onlar sahip çıkmışlar.Ve seni yuva kurana kadar onlar büyütmüşler.Şimdiki ailen hangi gerekçeyle seni bıraktı bilemem ama onlarıda bulman zor belkide imkansız…
cholt
Allah yardımcın olsun kardeş . Vicdanınla hareket etme bence arkadaşların dediklerine katılıyorum .Kesinlikle sırtını dönme bence . İNŞ. Gerçek aileni bulursun ama unutma üveyde olsa seni sevmişler büyütmüşler evlendirmişler . ALLAH yar ve yardımcın olsun İNŞ.
nurya
seni büyüten ailenden ayrılma sen onlardan razı isen gerisi hiç önemli değil öz anne ve babası yanında büyüyenler sanki çok mu mutlu tvlerde neler neler görüyoruz haline şükret seni sevenleri üzme ,onlardan da ayrılma
bassedas
bildiğim kadarı ile ergenlik döneminde sana anlatmalı idiler. ama seni büyüten ailenin senin üzerindeki hakkını da inkar etmek çok uygunsuz olur. Allah yardımcın olsun.
ELHAMDULİLLAH
Hiç kimse EVLATLIK değildir. Hele hele bir MÜSLÜMAN hiç değil.
Bir MÜSLÜMAN bizatihi Allah Rasulu’nun Evladıdır.
O Peygamber(S.A.V.) ki; Kendisine KEVSER takdim edilmiş, NAMAZ kıl RAB’bin için ve KURBAN kes, Muhakkak sana BUĞZETTİ o SOYU KESİK olanlar….
Allah Rasulu’nun evladıyken, Gerçek ana baba’yı aramak ve kendinize ana ve babalığı zahiren üzerlerine vazife almış olanlara OF bile dememek gerekirken, hüzne garketmek, bize yakışırmı…..????
Allah Rasulu(S.A.V.)’in evladısın İnşaAllah….. İyi düşün.
merhamet
S.A. Benim hikayem hem çok uzun hem bir o kadarda kısacık. Daha anne karnında başlayan bir hikayem var. Ben doğmadan babam vefat etmiş. biyolojik annem bir tanıdıkla anlaşmış (her nasıl olduysa ayrıntıyı bilemiyorum ) doğar doğmaz doğduğum gün sütünü dahi içmeden hemen almışlar beni ve yeni aileme götürmek üzere yola çıkmışlar. bir şehirden ötekine, doğduğum gün…
Liseye giderken bir aile dostumuzun kızı bana bir gün öylece söyleyiverdi bu gerçeği. kendisi öğrendikten sonra benim de bilmem gerektiğini düşünmüş. onlar senin öz ailen değiller, sen evlatlıksın dedi. ergenlik çağında bir kızdım, buna rağmen şok belirtisi göstermedim. olabilir demiştim, sadece "olabilir". ama sonradan tüm o çocukluk dönemlerimde neden akrabaların beni zaman zaman dışladıklarını çözdüm. puzzle parçaları gibi hepsi bir araya geldi. neden yiğenini veya kuzenini veya yakın akrabası olduğum halde bana hep soğuk olduklarını. neden annemlerin yanında değil de yalnızken dışladıklarını gözbebeklerinin içindeki samimiyetsizliği vb…
Şimdi 33 yaşındayım. Bu yaşa kadar akrabalardan çok çektim. Kimseye ne saygısızlık ettim ne tek kelam… İkinci kez diğer babamı da kaybedince annemle başbaşa kaldık. ne amca ne bir başka yakın hal hatır sormaya kapıyı çalmadı. bir başıma yıllarca İstanbul gibi bir yerde mücadele verdim. elhamdülillah hepsinden daha iyi durumdayım, alnım secdede, hatimlerim arka arkaya geliyor… Çok şükür farklı bir yola girmedim.
Okuyanlar hakkını helal etsin çok uzattım sanırım. Benim sormak istediğim şu; evlendim, yıllardır akrabalardan kimsenin sesini dahi duymuyorum yine de bir yerlerde birilerini ailecek gördüğümde amcasıyla kuzeniyle vs, veya kalabalık aileleri samimi olanları o zaman içim çok burkuluyor. kimseye tek kötülüğüm olmadığı halde bana sahip çıkmadılar hep dışladılar, iyi bir evlilik yapmamı dahi çekemediler. döktüğüm göz yaşlarının haddi hesabı yok. öz babam ben doğmadan ölüyor, diğer canım babam daha ben 17 yaşımdayken ölüyor, annem zaten çok naif ve kendi halinde bir kadıncağız. kimseye bir şey diyemiyor, benim hakkımı hiç arayamıyor. ara sıra aklıma pek çok şey geldikçe gözyaşım sel oluyor içleniyorum. herşey Allah’tan elbette, benimki isyan değil sadece insanların bu kadar kötü ve vicdansız olmalarına bir anlam veremiyorum.
akrabaları arasında 3-5 kötü olan fesat hased olan illaki vardır, ama hem anne hem baba tarafının hepside mi kötü olur? içlerinden kimseyi seçemiyorum bunun bana iyiliği dokundu diyebileceğim. öz aileme ve akrabalarıma gelince; onlar da var ama yoklar. her şey bir muamma…
sadece Allah, ben ve eşim varız… elhamdülillah bu da bana yetiyor.
diyeceğim şu ki; çok güzel bir çocukluk geçirdikten sonra ergenlik çağında bu durumu öğrenmek büyük darbe oluyor. etkilenmemek mümkün değil. hem üveylik olsun hem akrabaların dışlamaları derken kaç yaşına gelirsen gel üveyliğini asla unutmuyorsun.
en son msj yazan arkadaştan Allah razı olsun. Allah resulünün çocuğusun , yazmış bir kişinin mesajına karşılık. okuyunca çok mutlu oldum.
Kayıtsız Üye
Selamun aleyküm şu an içinde bulunduğum çıkmazı öylesine özetlemişiniz ki gecenin bir vakti dinmeyen gözyaşlarımın içinde acaba benim gibi olan var mıdır diye düşünürken bu yazıyı okudum ve yalnız değilmişim çok üzgünüm hayat hikayemiz çok benziyor ben evlatlığım babam 18 yaşında vefat etti babamın vefatından sonra akrabalarım 360 derece döndüler hayal kırıklığı dışlanmışlık çok ağırıma gitti kimse bize sahip çıkmadı ve o bazı akrabalar bana demedikerini bırakmadılar çok büyük yıkım yaşadım kendime yıllarca oynanmış hissettim annemi benle kendileri hakkında tercih yapmak zorunda bıraktılar annem hep yanımdaydi benden yana oldu ama onlara resti çekemedim bu çok ağırıma gidiyor herseyimi kıskandılar giydiğimi gezdigimi yediğimi ictigimi bana layık göremediler oysaki bende bir insandım Allahın kuluydum şu an başka bir şehre taşındık Allah annemden razı olsun sırf ben istedim diye geldik uzaktayz kimseyı görmüyorum şu an 27 yaşındaym ama gençligimin en güzel yılları travmalarla geçti hiç atlatamadım çok büyük eziklik yaşıyorum babamı çok özlüyorum o olsaydı kimse bana bunları yapamazdi benim babam saçımın bir teline dünyaları yakardı ama artık yok onun boşluğunu o kadar çok yaşıyorum ki daha buraya duygularimi yazsam roman olur Allah böyle durumlar yaşayan herkesin yar ve yardımcısı olsun
yaslıkimse
Allah hepimizin yardımcısı olsun benim hep kendime dediğim bir şey var 1 dakika önceyi geri getiremiyorum geçmiş yıllarımı getireceğim geçmiş geçmiştir önemli olan gelecektir diyorum Allah a güvenin Hz.Muhammed sav neler çekmiş dünyada hepsi imtihan oysaki üzülmeyin geleceğe odaklanın Her şey gönlünüze göre olsun
Lütfen geçmişe kafayı takip üzülmeyin geleceğe odaklanın
Kayıtsız Üye
Ben de babam 4 sene önce öldü ondan sonra öğrendim çok psikolojim bozuk ben Bulgaristan göçmeniyim 36 yaşındayım çok geç öğrendim annemi bulmak istiyorum şu an Türkiye’deyim 34 sene olmuş beni terk edeli 2 yaşıma kadar gelip gitmiş yetimhaneye nasıl bulacağım. annemi benimi Almanya’ya götürememişler sonra o beni bıraktı yüzleşmek istiyorum hakkımı helal etmeyeceğim bilmiyorum çok sıkıntılar içerisindeyim.
evlatlık olduğumu öğrendim