Hz Ömer ile ilgili ayetler

Hz. Ebu Bekr ve Hz. Ömer hakkında İbnu Abbas: Hz. Peygamber (aleyissalâtu vesselâm)’in "iki havarisi ve iki veziri" olarak tavsif eder (İbnu Kesir, Tefsir, 3, 143). ifadesini kullanır.

Resulullah (aleyissalâtu vesselâm)’ın devlet işlerinin yürütülmesinde bu iki zata ne kadar ehemmiyet verdiğini: "Ebu Bekr ve Ömer benim nazarımda, bir baş için göz ve kulak mesabesindedir." hadisinden anlayabiliriz.( Münavi, Feyzu’l-Kadir 1, 189) Hz. Peygamber (asv) bu kulak ve göz gibi kıymetli tuttuğu müşavirlerin görüşlerini ne kadar üstün tuttuğunu, "Ebu Bekr ve Ömer istişare sırasında bir meselede ittifak edip birleştiler mi asla itiraz etmem" sözüyle ifade eder (Heysemi, Mecmeu’z-Zevaid, 9, 53) Hz. Peygamber (asv)’in "İkinizle beni takviye eden Allah’a hamd olsun." dediği de rivayetler arasında gelmiştir. (Usdü’l-Gabe, 6, 10.)

Hz. Ömer (ra) için oğlu Abdullah: "Ömer’in bir şey için: "Zannederim bu şöyle olmalıdır" deyip de onun zannettiği şekilde hasıl olmadığı vaki değildir." der.( Buhari, Menakıb 35) Yine Abdullah İbnu Ömer’in ifadesiyle ortaya çıkan bir meselede herkes bir görüş beyan ederken Hz. Ömer bir başka görüş beyan edecek olsa meseleyle alâkalı olarak gelen ayet her seferinde Hz. Ömer’i te’yid etmiştir(İbnu Hacer, Fethu’l-Bari, Kahire, 1959, 2, 51).

İşte yapageldiği uygulamalarla on dört asırdır tüm inananları adeta teshir eden Hz. Ömer’in bir başka özelliği ise tevafukâtıdır. Bu, kendi beyanına göre üç, İbni Hacer’e göre on beş, İmamı Suyutî’nin tahkikine göre ise yirmi bir defa Hz. Ömer’in düşüncesi istikametinde ayeti kerimelerin nüzul etmesi demektir. Rabbani hükme muvafık düşen Hz. Ömer’in görüşlerinden bazıları şunlardır:

1) Makamı İbrahim’in namazgah edinilmesi.

2) Ezvâcı tâhirâtın tesettüre bürünmesi

3) Ezvâcı tâhirâtın kıskançlık adına birleşmeleri üzere "O’nun Rabbi sizleri boşar ve sizden daha hayırlı zevcelerle değiştirir." demesi ve aynı çizgide ayetin gelmesi. (Buharî, Salât, 32; Müslim, Fedâilü’sSahabe, 24)

4) Bedir esirlerine ne yapılacağı hakkında, istişare esnasında arz ettiği görüşü. (Enfal, 8/67)

5) Meşhur münafık Abdullah b. Übeyy b. Selul üzerine, Hz. Peygamber’in cenaze namazı kılmamasını istemesi. (Tevbe, 9/84)

6) İçki hakkında kesin ve net bir hükmün gelmesini istemesi. (Mâide, 5/90)

7) İnsanın yaratılışını anlatan ayeti ilk defa dinlerken Allah’ın kudretine hayranlığın ifadesi olarak kendinden geçip, ayetin fezlekesini aynen söylemesi. (Mü’minun, 23/14)

8) İfk hadisesinde kendisi ile istişare eden Hz. Peygamber (asv)’e bunun bir iftira olduğunu söylemesi ve aynı ifadelerle ayetin nüzulü. (Nur, 24/16)

9) Hz. Peygamber (asv)’in hükmüne razı olmayan kişiyi öldürmesi, bunun üzerine Hz. Ömer’in haklılığına delâlet eden ayetin inmesi. (Nisa, 4/65)

10) Cibril’e "Bizim düşmanımızdır." diyen Yahudilere karşı Hz. Ömer’in söylediği aynı sözlerle ayetin nazil oluşu. (Bakara, 2/98)

Burada bu tevâfukâtların hepsini uzun uzadıya anlatmamıza imkân yok. Onun için bir fikir vermesi açısından sadece Bedir esirleri ile ilgili ayeti, nüzul sebebi ile beraber kısaca arz etmeye çalışalım:

Bedir Savaşı sonrası Allah Rasûlü (sas) elde edilen esirlere ne yapılması gerektiği hakkında ashabıyla istişare etti. Esir meselesi o güne kadar Müslümanların ilk defa karşılaştıkları bir durumdu. Bu konuda Allah’tan gelen bir beyan da yoktu. Hz. Ebu Bekir esirlerin fidye karşılığı salıverilmesi görüşünde olduğunu söyledi. Hz. Ömer ise "Ben Ebu Bekir’in görüşünde değilim. Bunlar Kureyş’in liderleri, imamları, komutanları. Onun için bana, Ali’ye, Hamza’ya en yakınlarımızı ver, onları öldürelim. Ta ki Allah, akrabamız bile olsa müşriklere karşı kalplerimizde bir sevgi taşımadığımızı bilsin." dedi. Allah Rasûlü, Hz. Ebu Bekir’in görüşüne göre hareket etti. Ve devamını Hz. Ömer anlatıyor. "Ertesi gün Allah Rasûlü’nün yanına gittim. Yanında Ebu Bekir vardı ve beraber ağlıyorlardı. Israrla niye ağladıklarını sordum. Allah Rasûlü nihayet alınan fidyeler karşılığında şu ayetin indiğini söyledi: "Yeryüzünde ağır basıp (küfrün belini kırıncaya) kadar, hiçbir peygambere esir bulundurması yaraşmaz. Siz geçici dünya malını istiyorsunuz, halbuki Allah (sizin için ebedî olan) ahireti istiyor. Allah, Azîz’dir, Hakîm’dir." (Enfal, 8/67)

Aslında küfrün beli kırılıp, hak düşüncesi hakim olduktan sonra esirler o günkü şartlara göre tutulur, salıverilir veya fidye karşılığı serbest bırakılabilir. Muhammed suresinin dördüncü ayeti bunu âmirdir. Ama bu, düşman kuvvetlerinin kımıldayamaz hale getirilmelerinden sonradır. "Halbuki Bedir’de düşman ordusu üzerinde tam bir hakimiyet, gerçek anlamda bir ihsan hasıl olmuş değildi, henüz İslâm’ın gücü bütün katılığıyla ağır basmış değildi. O sırada düşmanın biraz uyanık davranması büyük bir felâket getirebilirdi." İşte o engin dehasıyla, firasetiyle, basiretiyle bunu sezen Hz. Ömer, fıtratındaki celadetin de tesiriyle esirlerin öldürülmesi görüşünde olduğunu söylemişti. Aslında Allah Rasûlü de belki aynı düşüncedeydi. Ama af ve müsamaha ikliminin yegâne temsilcisi, Kehf Sûresi 6. ayetinde bildirilen şekliyle başkalarının iman etmemesi karşısında neredeyse kendini helak edecek derecede üzülen Nebiler Serveri (asv), bi’setten bu yana Müslümanlara kan kusturan bu azılı müşriklerin kalplerine girme, onları ebedî azaptan kurtarma adına bir yol olabilir düşüncesi ile Hz. Ebu Bekir’in görüşüne meyletmişti. Fakat İlahî irade, Hz. Ömer’e muvafakat etti.

Sair tevafukât için, daha teferruatlı bilgi edinmek isteyenleri ilgili kitaplara havale edip, bu faslı Abdullah b. Ömer’in sözleriyle kapatalım: "Hiçbir mesele meydana gelmemiştir ki, insanlar bir türlü, Ömer de bir türlü görüşte bulunmuş olsunlar da Kur’ân, Ömer’in dediğine uygun nazil olmuş olmasın."

(Cennetle Müjdelenen Sahabeler, Ahmet Kurucan)