Tevhid Şiirleri

Ortağın yok, benzerin yok, hükmedersin âleme,
İsm-i Rabb’ın hikmetinden paye verdin âdeme

Emr-i Kün anında kurdun bu âlem-i fenayı,
Hem direksiz tezyin ettin şol muazzam semayı.

Zül Celal’sin, lâ mekânsın, deng-ü mislin yok senin
Vardır elbet hikmeti halk ettiğin her nesnenin

Mülk senindir, her tasarruf elbet elyaktır sana,
Mahlukattan üstün ettin değer verdin insana.

Sen diriltir öldürürsün gayr-ı her söz nâfile.
Vakt-i saat-i gelende emredersin İsrafil’e.

Cümle zıtlar kâinâtın sırr-ı hikmet süsleri.
Hoş edip tüm canlılardan dinletirsin sesleri

Şüphesiz ki varlığındır en belirgin bir delil
Onca mahlûk muhtaç-ı fakr eyleyiptir ey Celil

En güzel bir şekli verdin kutlu kıldın insanı
Lütf-u merhametinden bol eyledin ihsanı

Aşkı koydun âdemin çün sîne-i nur-pâkine
Süsleyip eflak-ı sundun insanın idrakine

Şiddet-i zuhurundan ettin zatın-ı zira nihan,
Eyledin hem bu cihanı bir meydan-ı imtihan.

Göklerin, yıldızların hem toprağın denizlerin
Manzarından gösterirsin ibret-âmiz gizlerin

Varlığındır döndüren, sonsuzluğun çarklarını
Rahmetindir dolduran, ummanların arklarını

Zerrelerden halk edersin mevcudâtın cismini
Her nefesten sonra hep zikr eyleriz Hay ismini

Kadim-i bî zevalsin kim acz-i mutlak kulların,
Eyle âyan, nerdedir şol sırr-ı hikmet yolların.