Kocamdan boşanmayı düşünüyorum
Kayıtsız Üye
Iyi geceler,
bir yerlere icimi döküp ve eğer varsa tavsiyelerinizi, benzer tecrübeleriniz varsa, onlari ögrenmek için yazmak istedim… Biraz uzun olacak ama dedigim gibi, biraz icimi dökmem lazim…
Ben neredeyse 3 yillik evliyim ve iki yasinda bir kizim var. Kendim yurt disinda büyüdüm, okudum, tahsil gördüm ve eşim ise Türkiye de büyüdü ve yasadi. Evlilikten sonra yurt disina geldi. Aramizda egitim ve sosyoekonomik farkliliklar olmasina ragmen, ve benim ailem karsi ciktigi halde, birbirimizi sevdigimiz için, zorda olsa ailemi ikna ederek, evlendik.
Esimi ilk tanidigimda, beni her konuda anlayacak, ve beni her seklimle sevip kabullenecek birini buldugumu düsünmüstüm. Ikimizin de hayattaki beklentisi samimi sevgi ve sicak bir yuva kurmakti. Esimin ailesi, kendisine maddi durumlari yüzünden zamaninda hiç bir konuda destek olamadigi gibi, sevgi, sefkat ve egitiminide saglayamamis, kendisi sürekli calismis ve ailesinden cogu zaman uzakta yasamis. Herzaman bu sevgi eksikliginin acisini cektigini söyler bana. Benim ailem tam tersine, buraya geldikleri zaman cocuklari için calisip cabalayip, onlari okutmak için ugrasan bir aileydi. Sadece okutmak degil, ahlak ve terbiye acisindan da burdaki bir çok gurbetci aileden daha fazla özen gösterdiler. Nitekim ben de kardeslerim de zor sartlara ragmen çok güzel egitim aldik ve herkes tarafindan örnek olarak gösterildik daima. Yanliz ben, evin en büyük kızı olarak, herzaman ailemin zor zamanlarina sahit oldum, cocuk yasta benimde üzerime çok sorumluluk yüklendi, ayrica artik kardeslerime ikinci bir anne veya büyük ve sorumlu bir abla oldugum için, herzaman vazifelerim vardi ve birseyi yapamadigimda, sorumluluk bende oldugu için cezasini da ben cekerdim. Bu konuda ailemi anlayisla karsiliyorum. Ailem sevgi dolu ve samimidir, ama bunu hicbizaman dilleriyle ifade edemediler. Nedendir bilmem. Bense tam tersi, pembe gözlük takan, melankolik, sevgiye çok ac bir cocuktum. Ergenlige girdim daha beter oldu bu his. Biraz da öz güveni eksik bir kizdim. Herkesi kendimden güzel ve cekici bulurdum. Aslinda hala bu öz güven eksikligi altinda eziliyorum bazen. Ama insanlar beni çok severdi, herkesin kalbini sözlerimle değil ama, yaptiklarimla ve icraatlerimle kazanan biri oldum.
Herneyse. Esimle tanistik, evlenme sürecimiz çok zor gecti… Daha önce hayal ettigim hiç bir şey diledigim gibi olmadi, ne dügünüm, ne evim, hiç birsey. Ama o zamanlar bunlari problem yapmadim, ailemin kabul etmesi bana yetmisti. Genel olarak mütevazi bir insanim cünkü. Birinin beni böyle sevmesi ve deger vermesi benim için herseye bedeldi. Hemen ardindan hamile kaldim. Bu arada benim üniversite egitimim hala devam ediyordu… Esim evlilikten dolayi tekrar Türkiyeden vizeye basvurmasi gerekiyordu. Ayrica evlendigimizde baska bir sehirde yasiyordum, ailemden uzakta…. Esimin kendisinin ve ailesinin maddi imkansizligi, benim üniversitemin devam ediyor olmasi, hamile olmam, yanliz olmam, bir çok maddi SIKINTIYA ugramis olmam… Benim için ard arda birer sok gibiydi. Dogumumda eşim yanimda degildi, ailem de. Her derdimi yutmaya baslamistim, cünkü hep ailem hakli cikiyor ve cikacak diye onlara dertlerimi acmaktan utaniyordum. Bana gelen tek üniversite bursum vardi ve onunla gecindim zar zor. Daha sonra, esimin bir borc durumu cikti ortaya… Onuda, ailesi zaten borclu ve hepsi calistigi halde hep borclarini ödüyorlar diye, aman eşim biran önce buraya gelebilsin problemsiz bir sekilde diye, o borcunu üstlendim….
Zar zor gecen bu zamandan sonra eşim nihayet vizesini alip geldi. Ama ne gelis… Sanki gidip yeniden gelen kisi o degildi… Ben kadin olarak duygusalim, ama o benden hep daha melankolik davrandi ayrilik sürecimizde. Ben zaten bir çok stresin altina girmistim ve ayrica hamileligin verdigi yükler vardi, ama telefonda bana hep psikolojik baskilar yapiyordu onu bazen aramiyorum, ihmal ediyorum diye….
Herneyse. Geldigi ilk hafta sorunlar basladi aramizda… Kendi ailesinin maddi sorunlarini devamli bana yansitiyordu. Sürekli onlara kafa yoruyordu. Insan tabi ailesine zor zamanlarda yardim etmeli, ama bizim kendi durumumuz zaten hiç iyi degildi… Ona ragmen yined yardim etti. Ben, hiç bu durumlara bu derece aliskin degildim, bazen evde hiç bisyin olmadigi ve sirf cocuguma mama ve bez alabildigime sükrediyordum.
Resmen varlik içinde yoklugu yasadim evlenir evlenmez… Oysa erkegin ilk sorumlugu esi ve cocugu olmaliydi bence… Ailesinin yaptigi borclar benim yüzümden degildi, esimin borcu da benim yüzümden degildi… Ama su ise bakin ki, bana takilan altinlarin borcun yarisini bile ben daha sonra bir nevi kendim karsilamis gibi oldum bu sayede… Ben her fedakarligi ailemin, yuvamin bir an önce mutluluga ermesi için yaptim. Bir kerede olsun, kayinvalidem veya esimin kendisi veya baskasi demediki, o kiz orda tek basina, hamile ve kendi zor geciniyor, senin asil görevin kazancindan birazda olsa ona göndermek diye. Ama ben nasıl olsa Avrupada yasiyorum ya… Ben safim ya… Iyi niyetliyim… Ne bileyim…
Esimin morali sürekli bozuktu, bende haliyle, yeni kavusmusuz, ama bunun sevincini bile yasayamadim… Kavgalar, gürültüler basladi… Hatta eşim bana el kaldirdi iki defa… Zaten artik en ufak seye kavga etmeye baslamistik. Cocuk sürekli huzursuz oluyordu bu yüzden, ve ben bir türlü evlimiyim, annemiyim, neyim bunu idrak edemedim. Devamli borclar, ailesi, onun derdi tasasi… Ya ben? Ben hem onunla, hem cocukla, hem kisitli imkanlarla, evi, okulu herseyi bir arada götürmek zorundaydim. Cocuktan dolayi izin bile almadim hep devam ettim üniversiteye……. Hala tez yazmakla ugrasiyorum suan……..
Bu ailesinin maddi sorunlari da bir türlü bitmedi… Bir gün annesi aradi ve hasta oldugunu söyledi. Bi rahatsizligi olmus, o rahatsizliginada bir ilac lazimmis, devlet karsilamiyormus, kanserliler kullaniyormus o ilaci…… Ben zaten duyunca yine anladim meseleyi… Ama bisey demedim. Hic bir zaman kötü ve cirkef es olmak istemedim… Ama yaranamadim nedense. Onlar öyle konusurken, eşim annesine "gerekirse karimi cocugumu ac birakir, yine elimden geldigince size yardim ederim annecim" dedi…… Ne demek ya… belkide o anin tepkisiyle öyle dedi, belkide gercekten ailesine bizden çok deger veriyordu….. O an sok oldum bunu duyduguma, belki öyle demek istemediyse bile, bu sekil konusmamasi gerekirdi. Ve ailesi "yok oglum" vs. vs. bile demedi… Aradan bir kaç saat gecti ve ona, neden böyle bir cümle kullandigini sordum, cünkü icime hancer gibi saplanmisti…. Ve tabi kavga cikti bunun ardindan… ve hep buna benzer seyler….
Artik hep herseyden süphe duymaya basladim, esimin sevgisinden, herseyinden. Onun bu halleri beni kendinden coktan sogutmaya baslamisti zaten… Ve ben bütün bu olanlari hiç aileme anlatmamistim. Ve esimde yaptigimiz kavgalari ailesinin kesinlikle bilmesini istemezdi hic, hatta maddi durumunun kötü oldugunu bile söylemezdi asla… Hem ailem beni hiç sevmedi diyip dururdu, hemde böyle davranirdi…
Derken, derken… bu günlere geldik kavga dögüs. Yeni eve ciktik, belki biseyler düzelir diye. O evide ben buldum zaten, bütün ic isler ve dis isler bana aitti. Esim sadece ise gidip geliyordu. Evet, alkol icmiyordu (ki artik kavga ettigimizde 3 kere eve icip gelmisti ve sarhostu… bunuda yapti), kari-kizi, kumari yoktu…. Ama bunlar yeterli mi?….
Artik iyice pisman olmaya basladim. Ailemde artik benim davranislarimdan uzaktada olsam, birseylerin ters gittigini anladilar ve bana hep dediler ki, ne olursa olsun, sen kizimizsin, hicbiseyini bizden saklamicaksin… Ama ben hep sakladim… kendi aleyhime… Onlarda sonra bazi seyleri ögrenince (ben ne zaman esime, ben gidiyorum, böyle devam edemeyiz, senden ayrilacagim dedigimde, ben daha ailemi aramadan, kendisi gece vakitleri ailemi arayip rahatsiz ediyodu, ben kizinizdan bosanacam diye…)….. 2-3 kere yapti bunu. Ailem toplam 4 defa sirf bu kavgalar yüzünden onca 5 saatlik yolu hep göz ardi edip benim ve kizim için yola atlayip geldiler… Her seferinde pisman oldugunu, bidaha bazi seyleri yapmicagina vs. vs. dair sözler verdi, ama nafile…
Ben, bu sürecte, sucsuz degildim, su sekil: esimin bu davranislari ve bazi sorumsuzluklari, beni iyice cileden cikardigi için, ona kiziyordum ve normalde hiç dirdir etmedigim halde, sorunlari konusuyodum, ve o bana hakaret ettiginde onun için yaptiklarimi yüzüne vuruyordum artik… Ama hiç bir zaman hayatimda ondan duydugum küfürleri, hakaretleri vs. kimseden ne duydum ne isittim… beni o kadar sarsti ki… üstelik hem böyle yapip, hemde ertesi gün bisey olmamis gibi benle ayni yatagi paylasmak istiyodu… bu kadar basitmi hersey?….
En son iki hafta önce, yine onun bir isi için kollari sivamistim ki, artik hersey bir an önce bitsin istiyordum, cünkü burdaki dil bilgisi kendi islerini halledebilmesi için HALA YETMEDIGI için… yok yere tartistik ve ben artik isyan bayragini cektim. Ama o benim yine blöf yaptigimi sanmis güya… Ve yine o ailemi benden önce aradi ve bosaniyoruz dedi…………. ALLAHIMMM.
Ailem geldi, onun akrabalari geldi (ailesi Türkiyede, hiç bir sekilde muhattap olmuyolar zaten doğru dürüst..) ve konustuk. Kendisi benim aileme saygisizlik etmisti telefonda ve kendi akrabalarini da öyle bilgilendirmis ki, sanki benim ailem beni hemen evden götürmeye gelmis, esimede çok hakaretler etmis gibi anlatmis… Normalde esimin akrabalarini severim, ama o günkü tavirlari çok farkliydi, herkes menfaatine göre tabi…
Ve esimin de tekrar bir sürü yalanini yakaladim meclis içinde kendini savunurken ve aramizdaki gecen bazi tartismalari anlatirken… Iyice gözümden düstü artik… ve onlar yokken de bana hala cocuk gibi yalvariyodu beni birakma diye….. bu nasıl bir insan anlamiyorum ya…
Anlayacaginiz, bu iliski aslinda hep tek tarafli, maddi ve manevi, benim tarafimdan bu güne kadar getirildi. Kendisinin benden yana sikayetleri hep sunlar: ben pasakliymisim, sadece güzel yemek yapabiliyormusum ama ev isim sifirmis, hep suratim asikmis, hep ona karsi isteksizmisim…. Evet, ev islerinde iyi degilim pek, cünkü hep ögrenciydim ve calistim, yinede yemek yapabilmem bile iyi birsey, ayrica, tüm bu isler arasidna hep onun için kosusturdugumu, onun yüzünden SIKINTI cektigimi, ve bu yüzden mutsuz ve isteksiz oldugumu hep göz ardi etti….
Ben, mutlu olmak için evlenmistim. Ama ömrüm boyunca bu 3 yil kadar ne bu kadar agladim ne de aci cektim ne de herseyi böylesine yuttum. Kendi cevreme ve arkadaşlarıma karsi hep mutluymusum gibi davrandim… Ama artik tükendim… Öyle sogudum ki, bosanmak istiyorum. Ben cocuguma, çok sükür tek basima, esimden bile daha iyi bakabilecek duruma sahibim. Ve çok sükür ki, Allah bana böyle iyimser ve sahiplenen bir anne baba ve iki kardes nasip etmis, ama ben kiymetlerini bilememisim….
Tekrar bir sans verirdim, ama, ben insanların degisecegini sanmiyorum. O pembe gözlükleri artik attim… Bu evlilik ta en basindan hataydi gercekten… Ben bir gelecek göremiyorum… O kadar yorgunum ki… Su zamanda kadin olmak öyle zor ki…
Bu kadar yazdigim için üzgünüm, ama öylesine birikmisti ki icimde… Ve biliyorm, bir cogunuz içinizden ne kadar aptal oldugumu düsüneceksiniz, haklisiniz ne diyeyim… Hep iyi niyetimden, insanların içindeki positif taraflara inandigim için, ümitkar biri oldugum için, en ufak seyde vicdanim sizladigi için bu durumlara düstüm…
Cevap: Kocamdan boşanmayı düşünüyorum
@hmet
Hepsini okudum.
Allah hakkınızda hayırlısını nasip etsin
Cevap: Kocamdan boşanmayı düşünüyorum
sabri
Haklı gibisiniz de e bu duruma gelmenizde üniversitenin bir etkisi varmıdır diye düşündüm..
Cevap: Kocamdan boşanmayı düşünüyorum
Kayıtsız Üye
Yazdiklarinin hepsini okudum. Seni çok iyi anliyorum cunku, ikiimizde ayni urumdayiz tek fark benim cocugum yok henuz..
Kayıtsız Üye
Hepsini okudum Allah yar ve yardımcınız olsun. Ne kadar zor dimi sen aileni bile karşına al bir insan için ama o insan seni zerre umursamasın. Sen ailenden kork utan çoğu şeyi yut. Ama o umursamazca duyarlarsa duysunlar desin.. Ahh ahh aynı durumdayız bende yeni evliyim kocam beni zerre kadar umursuyorsa ben insan değilim. =(okadar çok üzülüyorum ki bazen ben bunları hak etcek ne yaptım diyorum. Kardeşim sen ne yaptın acaba şuan ne yapıyorsun düzeldi mi herşey… Aradan neredeyse 3 yıl geçmiş. Demekki böyle şeyler hep oluyor devamlı oluyor=(
Kayıtsız Üye
Merhaba,
o kadar tanidik geldiki yazdiklarin… aradan bir kaç yil gecmis, bu arada gelismeleri yazarmisin? Ayrıldınmı, hayatın sonra nasıl devam etti – iyimi kötümü?
boşanmayı düşünüyorum, kocamdan soğudum boşanmak istiyorum