Payıma hüzün düştü

Aylar, yıllar hatta asırlar geçse de yüreğimde var olan sevgin hep yanacak ve yandıkça canımı acıtacak.
Zaman geçtikçe hicran yarası daha çok büyümekte, özlem artmakta ve bu hasret beni günbegün eritmekte.
Sanma ki mutluyum, sadece mutluluk rolüne bürünmüş bir aktör gibi hayatımı sürdürmekteyim.Aşk’ın ne olduğunu sen öğrettin bana, karşılıksız sevmeyi, fedakâr olmayı ve daha birçok güzel hasletleri sen aşılamıştın bana. Seninle öğrendim Miraç’a çıkıp, O’nunlabaşbaşa kalmayı.
Ahh sevgili..ahh derken yüreğimin acı çığlıkları yankılanıyor semada. Sonbahar ağacının yaprakları misali katreleri damlatıyor gözlerim. Her yağmur sonrası olan gökkuşağı, bir gün gözlerimde de olur mu sevgili? Yüreğime ilkbahar ne zaman gelecek? Hazan mevsimim son bulmayacak mı?

Kelimeleri mi hangi Nehir’e akıtsam, sana ulaşır sevgili? Hangi sayfalarda fermanın olur? Sahi aşk yazılır mıydı sevgili?
Aşk yazılırsa, ne yazmalı? Hangi kelamları sıralamalı? Yazamıyorum sevgili, ben aşkımı dile getiremiyorum. Zira aşkı anlatacak kelamı bulamadım.
Sonu hüzün dolu bir aşk hikayesiydi bizimkisi. Sonu gelmeden ayrılan nice sevgililer gibi, bizimde adımız yazılmıştı sonbahar yapraklarına.D/üşüyorum sevgili. Sensizlikte d/üşüyorum.
Sahi dün rüyamda sana almış olduğum yüzüğü parmağına takıyordum. Acaba bu ilahi bir işaret mi?
Bilmiyorum sevgili sana olan sevgim bir gün seni bana getirecek mi? Hani uzatsan elini, gel desen her şeyi bırakır sana gelirdim. Alırdım seni giderdik bu diyarlardan. Ben, sen ve O (c.c) herkesten uzakta, insanlardan uzakta. Tüm sıkıntılarımıza kilit vurur koşar adımlarla giderdik Alemlerin Rabbine.

Ahh sevgili. Hz. Vahşi gibi uzaktan da olsa seyre dalsaydım seni. Ses çıkarmazdım, sadece bakardım sessizce gözyaşı eşliğinde.
Dokunamazdım sana, elini tutamazdım belki ama gözlerim gözlerine değerdi. O bile bana yeterliydi.
Hiç kimselere anlatamıyorum seni sevgili, beni anlayacak kim var ki? Biz birbirimizin dilini çözmüştük. Sükûtlarımızda bile binler hasbihal saklıydı.
Biliyor musun sevgili, her gece başımı yastığa koyduğum vakit, senli hayallere dalıyorum. Senden başkasıyla hayal kuramaz oldum. Her gece insan aynı hayali kurar mı? Her gece aynı özlemi yaşar mı?
Hani geleceğini bilsem, dayanırdım kapına, alıp götürürdüm seni. Bilmiyorum sevdiğim. Öylesine derin bir kuyudayım ki, bir gün Hz. Yusuf misali beni kuyudan çıkaracağın günü bekliyorum.
Ya bu kuyudan çıkarım ya da bir ömür mâhkûm edilirim.
Az önce arkadaşıma anlattım seni buğulu gözlerle. Gördüğüm rüyayı anlatırken yaşamış olduğum duygu yoğunluğunu o kadar yansıtmışım ki; gözlerimdeki seni gördü sevgili. Her an akılda kalır mı insan? Bir gün akılda olan silinir mi? Bir ömür bu böyle mi devam edecek sevgili? Özlüyorum! Kimseleri özle(ye)mediğim kadar özlüyorum. Bazen kalbimi söküp atasım geliyor ama sen varsın diye kalbime kıyamıyorum. Sahi sen kalbimde olmasan, nice olurdu halim? Ben razıyım yanımda olmasan da kalbimde olmana. Yeter ki sevgim bitmesin. Umut dünyası, olur ya bir gün gelirsin kalbimin tahtına oturursun. Umut olmasa yaşayabilir mi insan? Umutlarımız yaşatmıyor mu bizi zaten? Her gece bir umutla uyuyor her sabah da bin umutla akşamı ediyorum. Kader-i var eden, karıncanın ayak seslerini duyan Kadir-i Zülcelal, elbette bizim haleti ruhiyemizi de görüyor. O ne dilerse o olur ve bizler O’nun dilediğiyle yaşıyoruz.Ey sevdası kalbime ram olmuş yeşil gözlüm! Hasreti kalbime saplanmış sevda yüklüm! İnsan unutmuyor lakin alışıyor derler ya; ben ne unuttum ne de alıştım. Zira ben seni kendi dünyamda kaybetmedim. Kaybedişim benim de gidişim olur dünyadan.

Ey Sevdam! Sen bu satırları gözyaşınla tasdiklerken, bensiz uzaklarda mutlu olman için semaya kanatlanmış bir dua cümlesi olacağım adınla başlayıp soyadınla noktalanan. Adını anışımın her çığlığında kulakların çınlamalı yar. Bir gün sensiz ölmenin acısını bırakacağım satırlara.. Tabutum olacak gözbebeklerinden düşen gözyaşın. Kefenim olacak susmaların. Şimdi varlığın kepenklerini indirip sensizliğe uyumaya gidiyorum. Ve sabah kalktığımdan değişen bir şey olmayacak. Her zaman ki acılar düşecek paydalarıma ve uyandığımdan perdelerime hep yokluğun doğacak tıpkı gecelerimin alnına yalnızlığın soğuk çığlıkları örtüldüğü gibi. Yoksun işte Yeşil Gözlüm. Canım acıyor sadece. Ve şimdi sadece yalnızlığını dudaklarımdan parmaklarıma akıtıp satırlarımda tek başıma ağlıyorum. Ve sen diye karanlık duvarlara yaslanıp ve payıma düşen hüzünle beraber geceye kapatıyorum yorgun gözlerimi..

Yokluğunun ardından mahzunlaştı yüreğim,
Her köşe de seni arıyor gözlerim
Olmuyor, dolmuyor hiçbir zaman yerin
Sensiz bu dünyayı ben neylerim..