Ribail nedir? İslamda rebail kavramı

Hikayesini okudum sonra… Hikayede yaşlı bir adam, ölmeyi istiyor, durmadan yakarıyor Allah’a ”yaşlandım, kemiklerim inceldi, beni huzuruna al” diyor gece gündüz… Bir gün ipekli yeşil bir elbise giymiş bir genç ile karşılaşıyor. Genç ona ”senin duan nedir” diye soruyor. ”Nasıl dua etmeliyim, sen söyle” diyor adam. Genç, şöyle cevap veriyor, ”amelimi güzelleştir, ecelimi yetiştir”. ”Allah razı olsun da peki sen kimsin?” diye soruyor yaşlı adam. ”Ben insanların kalbinden üzüntüyü gideren Ribail adlı meleğim” diyor genç adam…

Kıssadan hisse, her şey bizim için var. Hüzün, keder, mutluluk, gülmek ve ağlamak. Herşey zıt bir orantıyla mevcut. Mevsimler gibi… Soğuğun iliklerimize işlediği bir koca kışı geride bıraktık, bahara merhaba dedik. Bahar içimizde aslında. Tüm mevsimler yanı başımızda.

Hüznü gideren bir melek olduğunu bilmek bile ümitvar kılıyor insanı. Daha doğrusu hüzünleri gideren bir büyük gücün olduğunu bilmek rahatlatıyor insanı. Ben hep zor zamanlarda ”İNŞİRAH”a sığınırım şimdi biliyorum ki RİBAİL adlı bir melek var aynı zamanda.

Eğer İnşirah’ı hiç okumadıysanız lütfen okuyun, ne demek istediğimi okuduktan sonra anlayacaksınız. Adı üstünde zaten, gönül açılması, ferahlık demek İnşirah… Ve o dua da iki defa çok güçlü bir vurgu olduğunu görürsünüz. ”Kesinlikle her güçlükle beraber bir kolaylık vardır, hiç şüphesiz her güçlükle beraber bir kolaylık vardır” …

Biz senin göğsünü açmadık mı? Belini büken yükü üzerinden almadık mı? Namını yükseltmedik mi? diye de adeta güçlü bir tokat etkisiyle sorar insanoğluna. Neye bu dert, bu tasa, bu elem, bu gam…

Hangi gün düştüğümüz kuyularda kaldık ki, hangi gün kapılar yüzümüze kapandı ki, hangi zorluğu atlatmadık ki? Üstelik arada bir o kuyulara düşmek gerektiğini, hayatın hep aynı ayar ve dengede gitmeyeceği gerçeğini de ıskalıyoruz. Önce ”ah” diyoruz, ”ah bu neden oldu ki”… Sonra ”vah” deyip hatırlıyoruz çünkü olması gerekiyordu. İşte neyin, neden olduğunu sorgulamadan, teslim olan kişi kin ve öfkeyi de geride bırakıyor.

Hiç anlamam kin gibi bir koca yükün hamallığını neden yapar insanoğlu. Eğer hala yükleriniz varsa bahar ile birlikte o yüklerden de kurtulma zamanı. Çünkü bahar içimizde değil ise, cemre kalbimize düşmemiş ise gece güne, kış bahara dönmüş ne önemi var!

Gündelik kaygılarımızın esiriyiz her birimiz. Biz kaygılarımızı esir alıp derin dehlizlere atacakken, kaygı üzerimizde hükümranlık kuruyor… Öfkemizi yenip kin’den arınmak yerine hayatımızın baş tacı yapıyoruz düşmanlığı. Dostluğu, düşmanlığa satıyoruz, hem de üç kuruşa.

Güncelin modası haline dönüşen pozitif enerji kitaplarından kaldırın başınızı da bir bakın etrafınıza. Sizi o kitaplarla kandırıyorlar, zaten sahip olduğumuz değerleri, içimizde olanı allayıp pullayıp satıyorlar bize. Kanmayın, vaktinizi de, paranızı da harcamayın.

Bir ara hatırlarsınız ”SECRET” diye saçma bir kitap çıkmış, sanki Amerika kıtası yeniden keşfedilmiş etkisi yaratmıştı insanların üzerinde. Hey Allahım, hem Kutsal Kitabımız hem de Mesnevi varken neyleyeyim SECRET’ı… Sır içimizde, şah damarımızdan daha yakındayken başka yöne bakmaya gerek var mı?

Eğer bu yazıyı okuyor ve bir hüzün halindeyseniz bilin ki, kalbinizdeki hüznü alan RİBAİL diye bir melek var. İnsanların içine baharı getiren bir melek. Ribail hep sizinle olsun İnşirahınızı sağlasın, ama bilin ki, her birimiz düşüyoruz sonra üfleyip diz kapaklarımızı, bahara doğru yol alıyoruz…