Tevbe 97 ayetinin meali hakkında
TAHARETTİN
TEVBE 97 : El a’râbu eşeddu kufran ve nifâkan ve ecderu ellâ ya’lemû hudûde mâ enzelallâhu alâ resûlihî, vallâhu alîmun hakîm(hakîmun).
Burda "elarabu" ifadesi neden bizim tefsirciler tarafından bedeviler – çöl halkı – bedevi araplar – göçebe çöl halkı – çöl arapları gibi çevrilmiş de rabbimizin açık ve net belirttiği ARAPLAR şeklinde tercüme edilmemiş bir türlü anlayamıyorum.Kuran kendi içinde defalarca açıklıyor Kime İnmiştir? Araplara inmiştir Hangi Dilde İnmiştir? Arapça inmiştir.Neden Arapça İnmiştir? Araplara indiği için arapça inmiştir. Ve neden araplara inmiştir sorusunun yanıtını da rabbimiz açık ve net ifade ediyor.
TEVBE 97 : Araplar inkar (küfran) ve ikiyüzlülükte (nifakan) en aşırıdır. ALLAH’ın resulüne indirdiğini tanımamaya da en yakındır. ALLAH alimun hakimdir.
Ve kuran içeriğinde açıklamaya devam ediyor kuran tüm insan ve cin alemine gönderilmiştir.Allah katında din-dil-ırk vb. ayrım yoktur.Tek bir kriter vardır oda TAKVA dır.
Cevap: Tevbe 97 ayetinin meali hakkında
Şem’a
Bedevi Arapların Küfre Düşmeleri, Münafık Olmaları Ve İman Etmeleri
97- Bedeviler inkâr ve ikiyüzlülük bakımından daha kötüdürler ve Allah’ın Peygamberine indirdiği hükümlerin sınırlarını tanımamaya daha müsaittirler. Allah her şeyi en iyi bilendir, tam bir hüküm ve hikmet sahibidir.
98- Bedevilerin bazıları vardır ki, Allah yolunda harcadığını bir ziyan sayar ve sizin başınıza belâlar gelmesini bekler. O belâlar kendi başlarına olsun! Allah her şeyi çok iyi işiten ve çok iyi bilendir.
99- Bedevilerden bir kısmı da Allah ve ahiret gününe iman eder. Harcadığını Allah katında yakın dereceler elde etmeye ve Peygamberin dualarını almaya vesile sayar. İyi biliniz ki, bu gerçekten onlar için Allah’a bir yakınlık vesilesidir. Allah onları rahmetine koyacaktır. Şüphesiz ki Allah çok bağışlayan, çok merhamet edendir.
Ayetlerin Açıklaması / Tefsiri
Çölde oturan bedevî Arapların küfür ve ikiyüzlülükleri diğerlerinden daha kötü ve daha şiddetlidir. Onlar bu durumlarıyla Allah’ın Rasulüne indirdiği şer’i hükümlerin sınırlarını tanımamaya daha ısrarlıdırlar. Çünkü başkalarından daha sert tabiatlı ve daha katı kalplidirler.
İmam Ahmed, Ebu Davud, Tirmizî ve Nesai’nin İbni Abbas’tan rivayet ettiği bir hadis-i şerifte Peygamberimiz (s.a.) şöyle buyurur: "Kim çölde oturursa kaba olur. Kim av peşinden koşarsa gafil olur. Kim sultana (idareciye) giderse fitneye düşer."
Ebu Davud ve Beyhaki de aynı hadis-i şerifi Ebu Hureyre’den şu ilâve ile rivayet etmektedirler: "Bir kimse sultana (idareciye) ne derece yakın olursa Allah’tan o derece uzak kalır."
Çünkü idareciler genellikle nasihattan ve açık sözlülükten hoşlanmazlar, dolayısıyla da onlara umumiyetle gösterişçi ve dalkavuk kimseler yakın olur.
Allah bedevî olsun, şehirli olsun yarattığı insanın durumunu geniş ilmiyle gayet iyi bilendir; onlara koyduğu şeriatında, iyilere mükâfat günahkârlara ceza verme hususunda tam bir hüküm ve hikmet sahibidir.
Bu ayetler bedevî Araplar hakkında bir kınama değildir. Sadece durumlarını tavsif etmekte, bu duruma razı oldukları müddetçe zemme lâyık olduklarını beyan etmektedir.
Çölde konaklayan herkes bedevidir. Köy ve kasabalara yerleşenler ise "Arap"tır. Muhacir ve Ensar için bedevî denmez; çünkü onlar "Arap"tırlar. Peygamberimiz (s.a.) "Arapları sevmek imandandır" buyurmuştur.
Bedevî Arapların bir kısmı mallarını gösteriş ve onları yanıltmak için müslümanlara yakınlık temin yolunda harcarlar ve bu şekildeki harcamalarını bir ziyan ve kayıp kabul ederler. Çünkü bu sebeple Allah nezdinde bir sevap beklemezler. Başınıza belâ ve musibet gelmesini beklerlerki böylece mallarını harcamaktan kurtulacaklardır. Onlar müşriklerin müminlere karşı galip olmasını beklemektedirler. Bundan ümitlerini kesince Peygamberimiz (s.a.) ölünce İslâm sona erer zannıyla onun ölmesini beklemeye başladılar.
Rivayet edildiğine göre Esed ve Gatafan kabileleri bu şekilde hareket ediyorlardı. Allah da onlara hitaben
"O belâlar kendi başlarınadır!". Yani bu arzulan onların başına çevrilecektir, kötü belâlar onlara dönecektir, buyurmuştur. Yahut bu ifade onların müslü-manlar hakkında beklediklerinin kendi başlarına gelmesi şeklinde bedduadır. Bu beddua gerçekleşmiş, kötü belâlar, felâketler onlara çevrilmişti. Mağlup, perişan, hor ve zelil olmuşlardı. Allah mallarını harcarken söylediklerini, kullarının onlar hakkındaki beddualarını çok iyi işitendir. İçlerinde gizledikleri niyeti ve kimin zafere kimin de zillete daha lâyık olduğunu en iyi bilendir.
Nitekim Cenab-ı Hak şöyle buyurmaktadır: "De ki: Siz bizim için iki güzelliğin birinden başka neyi bekleyebilirsiniz? Biz ise sizin için Allah’ın kendi nez-dinden veya bizim elimizle sizi azaba uğratmasını bekliyoruz." (Tevbe, 9/52).
Bedevi Araplar içerisinde kâfirler ve münafıklar bulunduğu gibi "Bedevilerden bir kısmı… iman eder" ayet-i kerimesinin ifadesiyle, müminler de bulunmaktadır. Yani bedevî Arapların diğer bir kısmı -Cüheyne, Müzeyne kabileleri, Eşlem ve Gıfaroğullan gibi kabileler- sahih bir şekilde iman etmişlerdi.
Mücahid diyor ki: Bunlar Müzeyne kabilesinden olan Mukarrinoğullarıdır. Bu kabile haklarında "Cihada çıkmak maksadıyla kendilerine binek vermen için sana geldiklerinde…" (Tevbe, 9/92) ayeti nazil olan kabiledir. Bunlar Allah yolunda harcadıklarını Allah nezdinde yakın dereceler elde etme vesilesi sayan ve bu şekilde Rasulullah’ın kendileri için dua etmesini arzu edenlerdir.
İyi bilinmelidir ki bu onların elde ettiği Allah’a yakınlık derecesidir. Bu ifadeler onların inancının doğruluğuna Allah tarafından yapılan bir şahitliktir; onların arzu ve temennilerinin tasdik edilmesidir.
Allah onları rahmetine -yani cennetine ve rızasına- nail kılacaktır. Bu onları rahmetiyle kuşatacağına dair verilen bir vaaddir. Şüphesiz Allah gerçekten çok bağışlayıcı ve çok merhamet edicidir. Amellerinde ihlâsh olanlar için mağfiret ve rahmeti geniştir, işledikleri günah ve kusurları örter. Onları son nefeste imanla gitmelerine sebep olacak salih ameller işlemeye muvaffak kılarak onlara rahmet eyler.
Bu ayetteki "rahmetle kuşatma" ifadesi şu ayet-i kerimedeki "rahmet" ifadesinden daha beliğdir: "Rableri onları nezdinden bir rahmet, rıza ve cennetlerle müjdeler." (Tevbe, 9/21).
Ayetlerden Çıkan Hüküm Ve Hikmetler
Bu ayetler bedevî Araplar içinde de kâfir, münafik ve müminlerin bulunduğunu belirtmektedir.
Bedevî Araplar içindeki kâfir ve münafıklar inkâr ve ikiyüzlülük yönünden diğerlerinden daha kötüdürler. İçlerinde yaşadıkları çevrenin kabalığı, toplumun ilim, bilgi ve kültür seviyesinin düşüklüğü sebebiyle onlar sert tabiatlı, katı kalpli ve kaba olmuşlar, bilgisizlik, nefsî arzular, siyaset ve terbiye eksikliğinin sonucu meydana gelen kötü ortamda yetişmişlerdi.
Onlar bu halleriyle gayet tabiî olarak şeriatın sınırlarını, kulluk görevlerinin ve ilâhî hükümlerin derecelerini, Allah’ın Rasulüne gerçek vahiyle indirdiği esasları tanımayacaklardı.
Bundan da şu üç hüküm çıkarılır.
1- Onların fey’ ve ganimette hakları yoktur. Sahih-i Müslim’deki Büreyde hadisinde Peygamberimiz (s.a.) şöyle buyurmaktadır:
"Sonra onları bulundukları yurtlarından ayrılıp Muhacirlerin yurtlarına yerleşmeye davet et. Onlara, eğer bu şekilde hareket ederlerse kendilerinin muhacirlere verilen hak ve sorumluluklara sahip olacaklarını bildir. Bulundukları yurtlarından ayrılmayı kabul etmezlerse, onlara, müslüman bedeviler gibi olacaklarını, müminlere uygulanan Allah’ın hükümlerinin onlar içinde aynen geçerli olacağını müslümanlarla birlikte cihada katılmadıkça fey’ ve ganimetten hiçbir şeyi alma hakları olmayacağını bildir."
2- Bedevilerin şehirlilere şahitlik yapmalarının kaldırılması; çünkü bu hususta töhmet gerçekleşmektedir.
İmam Ebu Hanife buna cevaz vermiş, her çeşit töhmeti dikkate almadığını, kendi içtihadına göre bütün müslümanların adalet vasfı üzerine olduğunu ifade etmiştir.
İmam Şafiî de -Bedevî adil ve kendisinden razı olunan biri ise- bu şahitliğe cevaz vermiş, Kurtubî de, "Doğru olan budur" demiştir.
3- Bedevî Arapların şehirlilere imameti- Sünneti bilmemeleri ve Cumayı terk etmeleri sebebiyle men edilmiştir. Ancak İmam Şafiî ve Hanefiler, "Bedevî Arabm arkasında kılman namaz caizdir" demişlerdir.
Bedevî Arapların bir kısmı Allah yolunda harcadıkları malı ziyan sayarlar, müslümanların başlarına belâ, musibet ve felâket gelmesini ve dolaylı mallarını harcamaktan kurtulmayı beklerler.
"Sizin başınıza belâlar gelmesini beklerler." Yani ölmenizi veya öldürülmenizi, Rasulullah (s.a.)’ın ölümünü ve sonra da müşriklerin galip gelmesini beklerler. Ama durum beklediklerinin tersi olacak, azap ve belâ çemberi sadece onların üzerine gelecektir.
Bedevî Araplardan diğer bir kısmı ise mümindirler, Allah onları şu iki vasıfla tarif etmiştir.
a) Allah’a ve ahiret gününe iman etmişlerdir. Bu vasıflandırma aynı zamanda bütün ibadet ve taatlerde hatta cihadda önce iman olmasının gereğine delâlet eder.
b) Mallarını Allah’a yaklaşmak için, Rasulullah’in salâtma -istiğfar ve duasına- ulaşmak için harcamışlardır. Çünkü Rasulullah (s.a.) mallarını tasad-duk edenlere hayır ve bereketle dua eder, istiğfarda bulunurdu. "Allah’ım! Ebu Evfâ ailesine rahmet eyle!" duası gibi. Cenab-ı Hak "Onlara salât eyle" diye emretmişti.
Allah Tealâ, "İyi biliniz ki, bu durum gerçekten onlar için Allah’a bir yakınlık vesilesidir" ayetiyle sadaka veren kişinin harcadığı malın Allah’a yakınlık ve Rasulullah’m duasını almaya vesile olacağı şeklindeki inancının doğruluğuna şehadet etmektedir. Yani onların Allah yolunda harcadıkları mallar onları Allah’ın rahmetine yaklaştırır. Bu onlar için mutlaka meydana gelecektir. Çünkü bu Allah’ın bir vaadidir. Allah ise vaadinden dönmez