Anneme Kötü Davranıyorum
Acizbirkulll
Selamünaleyküm hocam. Bir türlü kurtulamadığım bir huy oluşmuş. Halbuki bir huydur insan isterse değiştirir gider değil mi? Ama olmuyor işte.. İstisnasız annemi her kırdığımda pişman oluyorum ve her kırdığımda iman gücümün biraz daha azaldığını farkediyorum.. Hocam annem çok saf iyi niyetli ve de bilgisiz bir insandı vede önceleri fazlaca bir inadı vardı psikolojisi zayıftı ve bu zayıflığı biz henüz çok küçükken zamanla bipolar hastalığını doğurdu.. Babamla araları açıldı babam çok mücadele verdi bu hastalığından kurtarabilmek için doktor doktor dolaştı ama annem hep bir sebepten ilacını terk etti böyle olunca hastalığı daha da ilerledi ve etrafındaki tüm sevdiklerini teker teker kaybetti önce babamı ve ailesini sonra çocuklarını.. Babamla ilişkileri şiddete döndü evde olmaz sorunlar kavgalar sıkıntılar vardı ve en sonunda annem bizi bırakıp anneannemlerde yaşamaya başladı bu huzursuzluk bizim evimizden çıkıp anneannemlerde başladı sürekli tartışma huzursuzluk annem bir türlü memnun olamadı hayatından bizi de çok yıprattı çok.. O kadar hastahanelere doktor doktor gezdirmelerimize karşı kimseyi dinlemeyip ilaçlarını dahi içmedi hep uyudu uyandığında da ha bire etrafını dağıttı atak geçirdiği dönemler kendisi ile birlikte herkesin psikolojisini de bozdu.. Annem evden gidince ben 15 yasındaydım tam ergenlik dönemim ve isyan ediyordum Rabbim affetsin o zamanlar ne bir dini bilgim ne de hayat bilgim vardı. Mutsuz bir çocukluk geçirdim ve bitmeyecek bu benim kaderim derdim mecburen insanları da bu durumdan kurtarmak için annemi birçok psikiyatra götürdüm maddi manevi ne varsa koşturdum iyileşmesi için nelere göz yumdum. bilinçaltımda hep başkalarınının annesine bana bide benim anneme bak Allahım benim ne günahım vardı bu nasıl bir hayat diyerek berbat bir psikoloji ile büyüdüm bu Rabbimden gelen bir hastalıktı şükretmem lazım iken hep neden ben neden biz dedim.. Annemi atak dönemlerinde durdurabilmek için kötü davrandım bağırdım ağladım ve bazen hakaret bile ettim o şekilde sakinleşiyordu bazen beni hep asi kızı olarak bildi.. Bazen iyi bazen kötü oluyordum.. Ta ki hayatı öğrenip gidecek çalacak kapım kalmadığını anlayıp dinimizi daha iyi araştırdıktan sonraya yani 22 yaşıma kadar yani şükretmek nedir öğrenene kadar.. Annemin böyle yaşamaktan yorulduğunun da büyük bir katkısı oldu ki bir doktora rastladık Elhamdülillah ve uyguladığı tedaviler terapiler ve annemin istikrarlı bir şekilde ilaçlarını kullanmasıyla annemin atakları zamanla azaldı ve hiç bitmeyecek dediğim bu benim kaderim dediğim durum birden değişiverdi.. Annem iyileşti artık atak geçirmez oldu ve bende 23 yaşıma girdim Kapandım namaza başladım şükrettim annem iyi olmuştu kısa bir süre sonra da evlendim.. 23 yaşıma kadar hem babamla ve kardeşlerim ile yaşadığım evi çevirdim hem çalıştım hem anneannemleri ve annemi idare ettim çünkü zamanında babamla yaşadığı kötü ilişkiyi anneannemle devam ettirdi bazen haklı bazen haksız ve en son dayanamadık eşimle bir karar alıp annemi evimize aldık yeterki huzur sağlansın zaten eşimle ben çalışıyoruz istediği gibi yaşasın bizimle kafası rahat kalsın diye düşündük ve öyle de oldu annem hiç olmadığı kadar huzurlu artık.. ama bu kadar verdiğim emekler yaptığım terbiyesizlikleri asla kapatmaz biliyorum.. Anneme yine kötü davranmaya başladım huyları çocuk gibi ve artık iyileşti kendini geliştirmesini bekliyorum herkesin içinde bazen öyle bir şey diyor ki ahh anne söylenecek şey mi bu diyorum bazen o an tepki veriyorum bazen de yalnız kaldığımzda bir konu olduğunda sevimsiz kelimeler ile annemi üzüyorum. Şimdi 25 yasındayım Annem artık ne koca evinde ne baba evinde nede evlat evinde huzur bulamadım deyip duruyor bazen gizli gizli ağladığını görüyorum kahroluyorum biliyorum.. Mesela az önce mübarek ramazan ayında annem bizi sahura kaldırdı uyanamadım sahur bitimine 10 dakika kala uyandığımda annem yatağında oturmuş durumdaydı o an sorgulamadan bağırdım niye sahur yapmıyorsun 10 dakika kalmış sen bizi niye bekliyorsun sahurunu yapsana diye gereksiz yere iyiliğe karşılık kötülük yaptım ve hep yapıyorum annem çocuk gibi desem yeridir ama ben onun olgun olmasını bekliyorum hep olamayınca böyle çıkışlarım oluyor.. Ben bu huyumdan kurtulmak istiyorum. Rabbimde görüyor istikrarlı bir şekilde ibadetlerimi bile yerine getiremez oldum.. Benim gibi bir çocuğum olsa kahrolurdum biliyorum. Anneme ne kadar destek olsam da bir o kadar kırdım, bağırdım üzdüm onu ben bu durumdan kurtulmak istiyorum ve Rabbimden af dilemek annemden özür dilemek istiyorum ama ya bir daha yaparsam..
Yorum: Anneme Kötü Davranıyorum
seyit gazi
kendimizi onların bakıcısı, onların hayat koçu, onların muallimleri, onların terbiye edicileri olarak görmemiz gerekiyor sanırım. kendi şahsiyetinizi kendi haklarınızı muhafaza ettiğimiz sürece, olsak olsak onların hizmetkarları destekcileri veya oyuncakları olabiliriz. onlardan sorumlu değiliz şöyle ki onlara bir şeyler öğretmekle veya makul bile olsa onları bir türlü davranmaya şartlamakla sorumlu değiliz. gördüğünüz iyileşmelere şükredin gerisini dert etmeyin. hayırsız birisine de benzemiyorsunuz kendinizi suçlamayın fakat geliştirin. Allah sağlık afiyetinizi daim etsin